"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#hikaye#
Şimdi mi yarın mı diye sorsalar ne cevap verirdim bilemiyorum. Şimdim yarını belirlemez mi ki zaten? Peki yarınım olmazsa? Şimdimi nasıl yaşamalıyım? Korkak mı , yoksa anın tadını sonuna kadar çıkarmalı mıyım? O zaman bu anın sonuna kadar tadını çıkarmalıyız değil mi?
Sesimi temizleyip Acar'ın kolunu sarstım. "Acar." Hiç bir kımıldanma olmayınca bir kez daha sarstım. "Acaar." Hayıflanmama bile uyanmamıştı. Onu kaldırıp vampirler hakkında bir şeyler öğrenmek istiyordum ama beyefendi mışıl mışıl uyuyordu. Gözlerim karnını buldu ama karnında bile bir kımıldanma yoktu. Normalde nefes alınca şişmesi gerekmez miydi?
Gözlerim yüzünü buldu. İçimdeki korkuyla yüzüne eğildim. Yanağıma herhangi bir esinti bile değmedi. "Acar?.." korkuyla fısıldadım. Sağ elimle anlına dokundum. Buz gibiydi. O normalde de buz gibiydi. Kolunu tekrar sarstım. "Acar?.. kalksana"
Yutkundum. Dağ gibi adam önümde sere serpe yatıyordu. Hemde nefes almadan. "Acar, kalksana korkuyorum." Kısık sesim odada dağıldı. Ya bir şey olduysa? İçimde garip bir burukluk oldu. Son zamanlarda Acar'la farklı bir bağ kurmuştum. Belkide bu beni ısırmasından kaynaklıydı.
Gözlerimi kırpıştırdım. Bulanık görmek istediğim son şey bile değildi. Gözlerim tekrar yüzüne çıkınca bana bakan kehribarlar sırıttı. Burnumu çekip yumruk yaptığım elimi benim için sert olacak şekilde göğsüne vurdum. Ama daha çok onun avcunun içine gelmişti.
"Ellerini sertçe bana vurmaman gerektiğini ellerini kırınca mı öğreneceksin? Hı?" Bu adamı boğmak istemem normal miydi? "Sen beninle dalga mı geçiyorsun be adam?!" Cırlamamla yüzünü buruşturdu. "Nefes almıyordun! Genelde nefes almama dahi uyanan adamı dövemdiğim kaldı yinede kalkmadın! Amacın beni korkudan öldürmek miydi?"
Kaşlarını kaldırıp alayla yüzüme baktı. "Hayır. Amacım seni kalbinden vurmak." Ellerini koluma sarıl beni göğsüne yasladı. "Bu kadar korkacağını kestirememiştim." Kendi kendine güldü. Tam ağzımı açıp kendimi savunacakken kelimeleri ağzıma tıktı. "Ve istersem nefes almadan yaşayabilirim. Hava benim için vazgeçilmez bir şey değil." Gözlerimi çenesine dikip sinirli sinirli bakmaya çalıştım. Yüzünü eğip göz göze gelmemizi sağladı. "Ee ne oldu şimdi? Benimle eğlendin mi?"
Tebessüm etmek yerine bu sefer kahkaha attı. Sinirlerimi sabah sabah daha çok bozuyordu. Kollarını iterek oturur hale geldim. O ise hala kahkaha atıyordu. Günlerdir yüzünü doğru dürüst görmüyordum. Kavga ettiğimiz gece Sima'nın yanında bir süre kalıp geri odaya gelmiştim. Ama Acar yoktu. O gece hiç gelmedi. Sonraki bir kaç gecede.
Şimdi ise son bir kaç gündür sadece geceleri gelip sabahları erken saatlerde gidiyordu. Her sabah uyandığımda yaranın biraz daha iyileştiğini hissediyordum. Sanırım geceleri düzenli olarak merhemi sürüyordu.
