"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
#ağlayangözler#
Kasılmış vücudumu gevşetmeyi denedim. Şuan neler oluyor hiçbir fikrim yoktu. Zira kulağıma gelen sesleri bile işitmiyordum ki. Sadece bir uğuldanma geliyordu. Arada yükselen sesler vardı ama biri bile dönüp bana yansımıyordu. İşte tam bu sırada kaçmak istedim. Arkama bakmadan gitmek. Kurtulmak.
Gözlerim önce terör estiren kraliçeyi buldu. Herkes pür dikkat onu dinliyordu. Arkama bakmadan ayaklarım bir adım geri gitti. Sona onu bir adım daha takip etti. Taki sırtım bir yere yaslanana kadar. Derin bir nefes çektim içime. Bu kokuyu nerede duyumsasam tanırdım artık. Onun yağmur kokusu, beni ısırdığından beri üzerime sinmişti. İstemediğim bu koku bedenimde hücum ediyordu resmen.
"Feda." İlahi gibi gelen tekdüze sesi kulağıma ilişti. Vücudumun titrediğini hissettim. İçimi derin bir korku saldı. Sanki gitmekten korkuyor gibiydim. "Neden indin aşağıya güzeller güzelim. Yorgun görünüyorsun." İçimdeki hüzünü bir kenara bırakmaya çalıştım. Bu hissettiğim benim hüznüm değildi. Benim duyum tamamen sinirdi. Saf öfke.
Hızla arkamı dönüp onun yüzüne baktım. Gözlerinin altı morarmış, göz bebeğinin içi kan dolmuştu. Dağılmış saçlarına değdi gözlerim. Saçlarını ilk kez dağınık görüyordum. İkimizde rezil durumdaydık. İğrençtik.
Elimi kaldırıp tüm gücümle yanağına vurdum. Sanki yanağına vurulmuş gibi değildi. Dümdüz yüzüme bakıyordu. Ama benim parmaklarım sızım sızım sızlamaya başladı. Çevredeki tüm sesler sustu. Koca bir sessizlik etrafı kapladı. Derince yutkundu karşımdaki adam. Herkesin gözü şuan bizim üzerimizdeydi. Sırtımdaki yakıcı his sadece bu çıkarımda bulunmama neden oluyordu.
Peki şimdi ne yapmalıyıdım. Kalbimin kırıldığını hissediyordum. Ama yine bu duygular bana ait değil gibiydi. Ben hissediyordum ama benim değillerdi. "Neden? Ne yaptım ben sana? Beni kaçırdığın yetmedi mi? Daha ne istiyorsun benden, Allah'ın cezası?!" Gözlerinden yaşlar boşalmaya başladı onunda. İkimizde ağlıyorduk. Tek fark ben ona deliler gibi yumruk yaptığım ellerimle vuruyordum. "Dur n'olur." Sessiz sessiz fısıldadı. Boynumdaki yakıcı his gözlerimin kapanmasına neden oluyordu. Yorgun bendenimi, sinir krizi geçiren ruhumu onun kollarına bıraktım.
שค๓קгเภкгคlเςєรเ
Saçlarımın üzerindeki gelip giden eller şefkatle okşuyordu saçlarımı sanki. Ne çok oyalanıyordu, ne de hızlıca geçiyordu okşadığı yerleri. Tıpkı babamın geceleri gizlice saçlarımı okşaması gibiydi. Babam çok sevgisini göstermeyi sevmezdi. Küçükken çok üzülürdüm buna. Gülce hep babasıyla eğlenirdi. Ama ben babamın bir kenarda hep beni izlediğini görürdüm. İşte bazı geceler gelip saçlarımı okşar üzerimi örter giderdi. Acaba o da özlemiş miyidi beni? Ben çok özlemiştim. Ya yüzlerini unutursam diye geçirdim içimden. Unutmadım değil mi? Sonuçta onlar benim ailemdi.
