"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
#Mühüre eğilen boyunlar#
Kimse hikayelere kötü karakter diye nitelendirilen kişi tarafından bakmıyordu. Oysa kötü karakter denilen kişi olmazsa iyi denecek kişiyi bile bulamazlardı.
Sanırım bu hikayenin kötüsü ben sanılıyordum. Ne de komik,değil mi? Doğurduğu oğlunu sonsuz mutsuzluğa mahkum etmek isteyen bir anne. Bu hiç bir zaman böyle olmamıştı. Ben oğlumu seviyordum, severdim. Ama o da babası gibiydi. Cani, kan emici bir soğuk.
O kızsa masum bir insan. Onu kendi menfaatleri için buraya getirecekti. Benim yaşadıklarımı ona yaşatacaktı. Her gün aynağa baktığında solduğunu hissedecek yavaş yavaş duygularını kaybedecekti. Tıpkı benim gibi. Tıpkı benden öncekiler gibi.
"Bence üç yapraklı yoncalar çok şanslı. Kimse onları umursamıyor ama onlar olmasaydı dört yapraklı yoncaların bir değeri olmazdı." Afşa'nın gözleri beni süzdü. "Aptallar olmasaydı zekilerin de bir önemi kalmazdı, Eva. Aptallarda değerli ama dahiler aptalları değerli hissettirecek kadar zekiler. Yani küçük piyonlar kendini ilk sıralarda harcar ama vezir arkada bekler."
Afşa her zaman ki kelimler ile oyun oynuyordu. Harfler ağzında dans ediyordu. "Beni haksız çıkarmayı bırakman gerek." Bana verdiği cevap ise kahvesini höpürdetmek oldu. "Höpürdeme!"
"Bağırma be! Ne rezil bir hareket. Birde kraliçe olacak. Görgüsüz." Elimdeki fincanı kafasına geçirmek istiyordum. Her zaman böyleydik. Sürekli kavga eder sonrada planlarıma zorla onu alet ederdim. İstemeye istemeye her dediğimi yapardı.
Kapının açılmasıyla ikimizde oraya baktık. Victor' un içeri girmesi ile Afşa ayağa kalkıp Victor'u selamladı. Gözlerimi devirip dışarıyı izlemeye başladım. "Bizi yalnız bırak." Afşa hiç bir şey demeden dışarı çıktı.
Büyücü bozuntusu!
Victor, Afşar'ın oturduğu yeri elinin tersiyle çırpıp oturdu. Göz ucuyla ona bakarken dışarıyı izliyor gibi gözükmeye çalışıyordum. Gururunu pofpoflamaya gerek yoktu. "Uykun yok sanırım." Kafamı biraz daha kaldırıp onu takmadım.
"Umursanmamak kötü Eva. Bana böyle davranmanı hiç sevmiyorum... Hadi kalk üzerini değiştir. Uyuyalım." Yüzümü ona dönerken kalkıp gitti. Bana diyip kendi beni umursamıyordu. Biliyordu beni nasıl delirteceğini.
Giyinmek için girdiği odaya bende arkasından girdim. Ellerimi kollarımda birleştirip sırtımı duvara yasladım. Gülerek üstündekileri çıkarmaya başladı. "Ne bu kadar hoşuna gitti?"
"Bence bir şeyler senin hoşuna gidiyor ki izliyorsun kraliçem." Gözlerimi devirdim. "Vücudun beni asırlardır etkilemiyor kral." Bu sefer daha şen bir kahkaha attı. Çıplak göğsünü parmağı ile göstererek "Bir zamanlar oldukça etkilemiş olmalıyım. Baksana boynumuzu geçen üç tane evladımız var." demisi beni çıldırttı. Yanımdaki masada duran beyaz abajuru ona doğru fırlattım. Ama lanet olası sol eliyle yakalayıp yere bıraktı.
