"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı.
"Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
#mühürün ilk izi
Arada kalmaktı, araf. Arafta kalmak.. Tam çizgide. Ne biraz ötede ne biraz geride. Tam ortada. Sınırda. İlerleyemeden, izleyecek şekilde. Belkide en iyisi arafta kalmaktı. İzlemek. İlerisinide, gerisinide.
Tıpkı dudaklarının da arafta kalması gibi. Hayır, o beni öpmemişti. Alt dudağının çizgisi üst dudağımın çizgisine değiyordu. Çenesi dudaklarıma. Benim alev alan dudaklarım, onun buz kesmiş soğuk çenesindeydi. İkimizde durmuştuk. Benim gözlerim açık onun kapalı gözlerine bakıyordum. Ama o inatla açmıyordu kehribarlarını. Gür kirpiklerine saklamıştı. Titriyordu gözleri. Çenesini kırmak ister gibi sıkıca birbirine kenetlemişti dişlerini. Ellerini belime bastırmaktan yuva kurmuştu elleri belimde adeta.
Ayaklarımı yere sallandırdım. Bu an bitsin istiyordum. Ama tek başıma yerde, ayakta durabileceğimden şüpheliydim.
"Bırak." Sesiz fısıldayışım ona ulaştı. Yutkundu. Kirpikleri birbirinden koptu. Huzur veren kehribarları karşılamadı beni. Onun yerine arzuyla yanan kırmızı gözler.. Koyu kırmızının ev sahipliği yaptığı gözler gerçeğin bir kez daha yüzüme vurulmasına sebep oldu. O bir vampirdi, değil mi?
Vampirdi.
Avuç içlerimle onu bir kez daha ittirdim. Şuan onunla bu halde ne kadar doğruydu? Değildi. İstese dişlerini derime geçirip beni burada öldürebilirdi. Aman Allah'ım! Resmen kaybedeceğim bir kumar oynuyordum.
Gözleri hala gözlerime kitliydi. Sanki içinde tüm duygularımı görecekmişçesine bakıyordu. Acaba korkumu da görüyor muydu? Göz bebeklerimin titrediğine yemin edebilirdim. Bana vampir olduğunu gösterdiği günkü gibi yine sivri dişlerini çıkaracak mıydı?
"Korkma. Benden korkma. Gözlerimden korkma." Sağ eli yanağımı buldu. Soğuk eli cayır cayır yanıyordu. Sanki elindeki soğuk yanağımı delip geçmesine sebep olacaktı. "Bırak." Bir kez daha fısıldadım. Gözlerindeki kırmızının an be an kehribara bulaşmasını izledim. Yavaş yavaş yok olan kırmızı yerini merhametli kehribar aldı.
"Seni bırakmam. Seni bırakırsam her ikimizde zarar görürüz. İnanıyor musun? Benden gidince her an mutlu olacağına." Gözleri yüzümü taradı. "Geceleri benim varlığımı bilerek nasıl uyuyabileceksin, Feda?"
Haklıydı gitsem bile, vampirlerin varlığını bilerek nasıl uyuyacaktım. Rahat rahat nasıl sokaklarda gezecektim. Dalıp giden gözlerim Acar'ın dudaklarını boynumda hissetmemle büyüdü.
Dudakları yavaş yavaş boynumda gezindi. Dudaklarının yerini dişleri aldı. Isırmıyor sadece dişlerini sürtüyordu. Bu his tanıdık geldi. Tıpkı işten çıkınca o sokakta boynuma değen dişlerin hissini yaydı vücuduma. 'Daha hazır değilsin.' Kelimeler tek tek hafızama kaydı. Sonra Acar'ın delici kokusu beni dumura uğrattı. Yağmur kokusu.
