> Başlayan korku <
><><><><><><><><><><><><><><><><>
"Kocasıyım."
Kulaklarıma gelen ses, bir süre içimde yankı yaptı.' Kocasıyım..'Bu melankolik sesi duymayalı aylar olmuştu. Ama sesi hatırladığımda sert ve sinirli çıkmıştı. Kulaklarım buna isyan edercesine çınladı.
Yoksa yine..
Yine mi hayal görüyordum? Yoksa, bir rüya mı? Dudaklarım bilinçsizce iki yana kıvrıldı. Beyaz tavana bakan gözlerim inat edişini bırakıp gerçek olup olmadığına, emin olmadığım adama değdi.
Yanakları siyah sakallarla süslenmişken, yüzü kireç gibi bembeyazdı. Gözleri bir şahin gibi keskin bir şekilde karşısındaki adamı izliyordu.
"Peki. Ben sizi yalnız bırakayım." Doktor sanki teyit etmemi bekliyormuş gibiydi. Soruyu sorarken bana bakmıştı. Ama ne ona verecek bir cevabım vardı ne de cevap verme isteğim.
Kapının kapanması ile gözleri bana değmeden hasta yakınları için konumlanmış olan deri koltuğa oturdu. Gözlerini yere dikmiş bekliyordu. Bir kere bile gözlerime ilişmeyen kehribarları yemin etmiş gibiydi. Lanet bir yemindi bu kesinlikle. Ya da saçma bir kabus. Ki sanırım bunlar benim için geçerliydi. Çünkü o halinden memnun gibi duruyordu.
Kolumdaki seruma giden elim hızla onu kolumdan söktü. Yok olmuş gibi hissettiğim bedenim sanki rüzgarda uçuyor gibiydi. Oturur hale geldiğim yataktan ani bir hızla kalktım. Başım bir anlığına dönse bile ben onun yanına varmak için dişimi sıktım.
Ayaklarım çarpık çurpuk yanına kadar gitti. Gözlerini bir kez bile kırpmazken halen yeri izliyordu. Sanki ben yoktum. Sadece o ve izlediği yer bir başına kalmıştı.
Yutkundum bu halimize. Ne olmuştu sahi bu kadar? En son birbirimize aşk ile bakan biz değil miydik? Neler geçmişti üzerimizden? Yada kalmıştı içimizde.
Dizlerimi kırarak oturdum yanına. Sıska sayılacak bacaklarım kalçama baskıda bulundu. Elimi kaldırıp korkakça yüzüne yaklaştırdım. Ama titreyen ellerimi havada bırakıp ayaklandı. Sonrasında odadan çekip gitti.
Gözlerim acı ile yanmaya başladı. Ben sevdiğimin sevgisini kaybetmiştim. Hemde başka sevgiler ararken. Acı içimi kavururken onunla soğumayı özleyen bedenim vardı benim, ne ara olmuştuk böylesine derbeder?
Ellerim kalktığı koltuğun üzerinde hareketlendi. Buz gibi olan koltuk onun gerçek olduğunun kanıtıydı. Gelmişti ama sanki gelmemiş gibi davranıyordu. Vardı benim için ama varlığını bana sunmuyordu. Bencillik sırası onundu. Hakkıydı da zaten.
Ailem diye tutturduğum dünyaya onun annesini feda etmiştim. Haberi olduğunda kim bilir ne olacaktı. O zaman hiç istemezdi ya..
Hakkıydı.
***
Nasılsın, iyi misin veya naber.. beklenen sorular ama edilmeyen tek kelime. Kavuşamayan bedenler, ılıyan yataklar ya da unutulan hatıralar..
Benimki farklıydı. Yağmurdan kaçmak istiyordum ama onunla dans etmeyi öğrenmişken yağmurluk giymiştim.
Acar yağmurdu. Benim ruhum yağmurluk..
Ve biz sadece temas ettik. Hiç bir zaman işleyemedik birbirimize. Yakındık ama bir sınır vardı aramızda. Benim duvarlarım, onun çukurları.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Vampir'in Kraliçesi (Ara Verildi)
Vampire"Ne zaman bırakır, beni?" Benim için bile artık yabancı olan sesimi bir tek o duyuyordu. O da benim gibiydi. Bir insandı.. o da kraliçe olmak zorunda kalmıştı. "Bırakmayacak...ama sen-" sözleri kesintiye uğradı. "Üzgünüm kızım. Onun bu dünyaya ben...
