Takipsilim

Chapter 2

Revised chapter 2 version

Nagising na naman ako ng may luha saking mata. Tulad nga ng sabi ko nasanay na rin ako.habang nakatulala naisip ko yung nangyari kahapon.

Di ko parin malaman kung bakit ang weird ng mga kilos at mga salita nya.

Naglalakad na ako ngayon papunta sa school gate tulad ng dati nakita ko uli sya at saka umalis na nung makita ako. Hindi ko nalang  pinansin ang pinaggagawa nya. Mukhang unbothered naman sya at hindi naiisip ang nangyari kahapon. Habang ako ngayon kanina pa iniisip kung ano ang ibig nyang sabihin

Wala ring masyadong teachers ang dumating para mag discuss dahil may event sa school. Rinig din ang ingay ng mga kaklase ko pagkapasok ko palang sa room everyday routine nila yan. Inayos ko ang buhok kong nakalugay habang naglakad papasok ng room.

Lumapit si marion sa akin saka binigyan ako ng chuckie. Kinuha ko lang iyon at nag thank you. Kung may bayd 'to mamaya ko nalang iaabot. Umupo sya sa bakanteng upuan sa harap ko at iniharap ang kanyang sarili sa akin at tumitingin.

"sabay tayo uwi mamaya, tagal na rin di kita naihahatid ah" sabi nya habang ang kanyang baba ay nakahilata lang sa kanyang braso na nakapatong sa upuan at ang mata ay nakatutok lamang sa akin. May kinuha akong gamit sa bag ko bago ako magsalita.

"sige sige" maikli kong sagot saka nagpatango tango.
Nagulat ako ng biglang may nahulog na ballpen sa tabi ko. Tumingin ako kung kanino iyon,nakita ko si Warrenson na tila para bang nakikinig sa usapan namin.

Napa iwas agad sya ng tingin ng magtama uli ang aming mga mata. Hindi ko nalang sya pinansin uli. Feel ko ang busy ko ngayon kahit wala naman akong ginagawa. Weird andmi kong nararamdaman ngayon hindi ko alam kung anong uunahin.

"Chrysan, may naghahanap sayo sa labas, tawag ka" sabi ni grace sa akin. Napakunot lamng ang noo ko. Agad naman akong tumayo para tingnan kung sino yun.

Wala naman akong masyadong kaibigan dito sa school di rin naman ako famous dito sino naman kaya ang maghahanap sa akin.

"uh hi!, are you Chrysantha qoriz Valencia?" tanong ng babae na kaharap ko na ngayon.
Tumango nalang ako at nagtaka, di ko naman sya kilala. Sa kabilang building pa ata sya, paano sya nakarating dito.

"ahh, uhm kase merong event right now for sure alam mo yan hehe, well we're having our problems ngayon. Wala yung kakanta. So pwede bang ikaw nalang?" tuloy tuloy nyang sabi na parang nagmamadali.

"uhm, hindi ba pwedeng iba nalang" di ko na alam ang sasabihin ko. Napakamot na lang ako sa noo ko ano ng gagawin ko.

"sorry talaga pero we can't find anyone eh, atsaka we find out na marunong kang kumanta bago tumugtog ng gitara, ikaw talaga yung kailangan namin." pahmamakaawa nya sa akin. Right may old video ako in YouTube kasama ko ang dad ko that time i was 2nd year that time. When everything was all alright.

Sa tagal ng panahon di ko na alam kung marunong pa ba yung boses kong kumanta sa tono. Hindi ko rin namang kaya kapag maraming tao ang nasa harap ko. Nanginig tuloy ako ngayon habang iniisip ng pag kanta muli.

Nag sorry ako at akmang aalis na nang may sabihin sya.

"well meron kaseng bayad yun we can pay you. Actually we pay every students who participate in events eh. This time nga lang" saad nya. Unti unti akong lumingon muli sa kanya. Pagdating talaga sa pera napapatagilid ang ulo ko. Napabuntong hininga ako dahil alam ko n ng mangyayari.

Wala na akong nagawa at pumayag. Mukhang pera naman talaga ako, i mean kailangan ko eh sino ba namang tatanggi diba.

Nagsimula na ang event at sa ilang minuto ay ako na ang susunod na magpeperform. Knina pa ako sunod ng sunod sa kanya. Wala akong ibang kilala dito kaya bunt