Takipsilim

Chapter 17:wakas

Marion insisted na iuuwi nya na daw ako dahil late na, tumanggi lang ako dahil gusto ko munang mapag isa. Naglalakad na ako ngayon sa kalsada nakakapanibago parang ang bilis lang namin doon. Nakita ko rin ang mga suot nila hindi na sila naka baro't saya. Ramdam ko rin na tinititigan din nila ako dahil sa pananamit ko.

Ng makita ko na ang bahay namin ay pumasok na ako. Paghakbang ko pa lamang sa loob ay nanghina na ako. Pagod na pagod na ako, humagulgol na muli ako. Pilit ko ring tinatakpan ang bibig ko para hindi nila Marini ang mga hikbi ko.

Sa tuwing naalala ko na wala na sya. Andaming bakit na nasa isip ko. Bakit nga ba nangyari 'to. Bakit ganto ako trinatrato. Bakit sa dinami dami ng tao sya pa?.​

Bakit sya bumitaw ng ganon kadali?

Nakarinig na ako ng takbong papalapit sa akin. Umangat ang tingin ko ng makita si mama na niyayakap na ako ngayon. Kinapos kapos nya ang ulo ko. Hindi nya alam ang nangyayari sa akin but she still choose to act before saying something. Kung mayroong nagsasabi na walang nanay ang nakakaintindi sayo, i could say that's not true. Because my mom always have her shoulders for me to cry to it.

Ibinuhos ko ang lahat ng damdamin ko habang nakayakap ako kay mama. Nagising din ang kapatid ko at si papa na takang taka ang tingin sa akin. Siguro iniisip na nila na i was crying for nothing. But i wasn't, i was crying because of our memories.

Nakahiga na ako ngayon sa kama at magang maga ang mata ko. Nasa tabi ko parin ang nanay ko, i never feel awkwardness between us too. Kahit pa ay walang magsalita s aamin for hours. Because her presence always make me feel secure. Siguro ganon naman talaga pag nanay mo.

"itulog mo muna 'yan, pagod kana. Mahpahinga ka anak" those words made me teared up again. Para bang lahat ng comforting words na sasabihin sa akin ay iiyakan ko. Mahina akong tao e, you can basically know if something is wrong with me. Tumango lang ako sa kanya ng makita ko syang dumungaw muna sa pintuan bago ito saraduhan.

At that night i cry it all out. Those memories that i kept destroy me all day. All those flashbacks hurts me.

Lumipas ang araw ay naging matamlay rin ako. Hindi muna ako naglalabas ng kwarto. Para bang kahit anong oras ay maiiyak ako, maybe it's because i just lost something precious of mine. I lost him.

Tuwing gabi yun lang din ang naiisip ko. I would always cry all night wala rin akong pake kung marinig ako nila. Halatang rinig nila ako dahil tanong sila ng tanong kung ayos lang ba ako. Bumibisita rin si marion kaso hindi ko muna sya pinapansin o nagpapakita sa kanya. Im not ready.

At that night, a piece of me died.

"once you start writing, you should have your own feelings to it too. Dapat interesado ka s aisusulat mo kasi kung wala edi wala ring patutunguhan ang gagawin mo. " discuss ni maam sa harapan. It's like weeks have passed sa nangyari. Tulala lang ako sa bintana at nakatingin sa isang puno. I was exhausted through out the days. Pansin din ni grace 'yun dahil most lf the time i would zone out.

She would always say that i shouldn't cry ovee a boy. Yun kasi ang tingin nya, feel nya ay nabusted daw ako. Right, she's that kind of girl. Independent. But i wasn't crying for a boy. I was crying for a man. A man that truly loves me and i treasure.

"you should love someone else nalang Chrysan. Alam mo sino ba kasi yang lalaking nangbusted sayo, ganon ba sya ka special para iyakan mo sya ng ganon" she said as she drink aggressively. We're currently in a bar, not that bar actually. Tapos na ang periodical exam namin kaya naman naiisipan nya na i treat ako. Di rin ako Naglalabas ng ilang araw dahil sa nangyari. I feel like i shouldn't enjoy being here without him.