Takipsilim

Chapter 10

Agustin's POV:

"wala ka bang talagang alam, o nag mamaangmaangan ka lang?" agad na tanong ni mario ng makapasok kami s aklatan. Hindi ko rin alam kung ano ang pinagsasabi nya, kaka alis ko lang sa bahay ni cecillia pagkatapos kong maibigay ang bulaklak ng bigla nya akong tinawag upang mag usap.

"sabihin mo ng diretso, di kita maintindihan" walang masyadong tao sa aklatan kaya siguro nya ditong napag desisyunan na mag usap kami.

"may balak ka bang baguhin ang mangyayari?" sambit nya na aking pinagtaka.

"alam kong mamatay si Chrysan sa kasal namin bilang cecillia hindi ba?, alam mo yung nakakabigla. Ikaw ang dahilan kung bakit sya mamatay."
Gulat ko syang nilingunan.

"paano mo-" hindi ko na natapos ang aking sasabihin ng magsalita muli sya.

"kung ganon ay alam mo na nga." sambit nya at akmang aalis na. Susundan ko sana sya ng magsalita muli sya dahilan para matigilan ako.

"nais ko lang na malaman mo na hindi ko sya papabayaang mamatay, iibahin ko ang takbo ng tadhana nya. Alam ko ring balak mo iyon gawin, ngunit sa pagkakataong ito ako na ang makakatulong sa kanya, hindi nya kailangan ng tulong sa taong sya pa ang dahilan kung bakit sya namatay"umalis na sya ng tuluyan at iniwan akong takang taka kung paano nya nalaman.

"sinabi ko na sayo dati pa na ang lampara lang din ang makakapahamak sa iyong sarili" lumingon muli ako sa nagsalita. Nakita ko roon ang binatang lalake na tagabantay ng aklatan na seryosong nakatingin sa akin.

"hindi ko alam kung paano nya nakuha ang lampara marahil ay may hinala na sya sa simula pa lamang." agad ko ng nalaman kung sino talaga sya. Sya nga ang matandang mama na kasama namin sa aklatan noong gabing iyon.

'Ang lampara lang din ang nakapapahamak sa iyong sarili'

Agad na bumalik s aaking ala ala ang mga salitang iyon.

Flashback:

"warren, dito ka lamang may aasikasuhin lang ako" my mol said before leaving me because she had a call. Wala rin naman akong nagagawa at nabobored na rin ako. Nakakita ako ng isang aklatan, pumasok nalang muna ako roon panandalian.

It's been a week ng magsimulang sumakit ang kanang kamay ko tuwing pag gising. Nag start 'to noong may napanaginipan akong babaeng namatay dahil sa dalawang talang baril. Hindi ko rin naman maalam kung sino sya, sigurado akong hindi yun ang nanay ko o kaya naman yung mga kakilala ko.

Isang minuto rin akong naghanap ng babasahin kaso wala parin akong nakita. Kaya naglibot nalang ako sa aklatan. Ng makakita ako ng isang lampara na pumugaw ng atensyon ko. Hindi ko alam pero parang may pakiramdam akong may kakaiba rito.

Lumapit ako para mahawakan ko ito, ng mahawakan ko ito bigla lang sumakit ang kanan na kamay ko. Hinawakan ko ito dahil s asobrang sakit napapikit na rin ako dahil sa sakit na Dumadaloy sa kana na kamay ko. Sa pagpikit ko ay nakita ko muli ang eksena na nakita ko s aaking panaginip, pero ngayon kitang kita na ang mukha ng babae maging ang mukha ng lalaki na aking ikinagulat dahil naroroon ako.

Tila ba ay naguusap sila sa ng may emosyon na Dumadaloy sa kanilang pagsasalita. Ng bigla na lamang sa isang iglap ay napagulong na ang babae sa isang bangin. Agad din namang tumakbo ako roon at hinawakan ang babae saka humagulgol. Napamulat muli ang aking mata ng makita ko ang isang matandang lalaki na ay halatang gulat rin.

Kukuhanin ko pa sana ang lampara ngunit agad nya itong kinuha at inunahan ako. Napabuntong hininga lamang sya.

"yan, yang lampara na yan. May nakita ako-" hindi ko na na tuloy ang sinasabi ko ng nakita ko ang nanay ko na papalapit sa akin.

"andito ka lang pala, tara na umuwi na tayo" sabi nya sa akin muli akong lumingon sa matandang lalaki na ngayon ay walang emosyon na nakatitig sa akin. Muli akong tinawag dahilan para tuluyan na akong umalis sa aklatan na iyon.

Nakahiga na ako sa kama ko iniisip parin ang nangyari kanina. Hindi ko alam kung sa pelikula ko lang ba nakita yun kaya biglang lulabas uli ang eksena na yun pagkahawak ko sa lampara. Nagsimula na akong naghanda para makatulog na.