Morfin ile Vitamin (Kitap Oldu)

uzun zaman sonra

Merhaba dostlarım.

Çoook uzun zaman oldu, biliyorum. Bilgisayarı karşıma alıp da bir şeyler karalamayalı bir asır geçmiş gibi. Eskiden nasıl oluyordu da istikrarlı bir şekilde uzun uzadıya hikayeler yazabiliyordum, o kişi gerçekten ben miydim emin olamıyorum bile. Morfin ile Vitamin ilk kitabı basılalı iki yıldan uzun zaman geçti, 2. kitabın gelişi uzadıkça uzadı. Metin hazır olduğu halde, yazmam gereken yeni bir şey, ne bileyim, beklemem gereken bir ilham falan olmadığı halde. Ama son iki yıldır eve yorgun argın döndüğümde zihnimi boşaltıp bir parça huzur bulmak tek beklentim haline gelmişti. Belki biliyorsunuz, belki bilmiyorsunuz önceden çocuk doktoru ya da psikiyatrist olmak istiyordum. İkisi de olmadı, göğüs hastalıkları branşını seçtim. Mezun olup mecburi hizmete atandıktan sonra çocuk doktorluğunun bünyeme ağır geleceğini fark ettim çünkü. Psikiyatri için de yeterince fazla çalışmadım TUS'a. Yeniden hazırlanmak için de motivasyonum yoktu. Bu yüzden kısa bir mecburi hizmetin ardından göğüs hastalıklarına yerleştim. Yerleştikten üç ay sonra da pandemi patladı. Çalıştığım hastanede pandeminin neredeyse tüm yükü bizim branşın üzerindeydi. Sayısını hatırlayamayacağım kadar çok hasta kaybettik, bunların birkaçı ömrümün sonuna dek unutmayacağım kadar trajikti. Geçtiğimiz iki yıl boyunca Morfin ile Vitamin'i o kadar az hatırlayabildim ki bir süre sonra kitabı ben değil de başkası yazmış gibi gelmeye başladı. Halbuki yazdığım dönemde Vitamin karakterinin hayatımdaki tüm zorluklarda baş ucumda olacağından, bana güç vereceğinden emindim. Üniversite hayatımdaki zorlukları yenmemde çok faydası olmuştu çünkü. Ama insanlar değişiyor, hatıralar ve hissettirdikleri bile değişiyor. 

Tam olarak nasıl oldu bilmiyorum, belki sizden gelen mesajlar tetikledi, belki eski beni hatırlamak istedim. İkinci kitabın peşine düştüm. Sonunda oldu, henüz elime alabilmiş olmasam da. Umarım aranızdan edinebilmiş olanlar vardır ve umarım beğenirsiniz. 

Yeniden bir şeyler yazmak çok istiyorum ama kendi kendime sürekli basit engeller koyduğumu fark ettim. Şu da bitsin öyle, şu işi de halledeyim yazacağım... Tüm bu engeller ortadan kalktıktan sonra klavyenin başına geçtiğimde kafamda büyük bir boşluktan daha fazlası olmayacağından da korkuyorum. Belki de bu korkuyla yüzleşmekten kaçıyorumdur. Ya da bir ihtimal, artık tamamen Nesar olmuşumdur. Dönüp baktığımda yakınlık hissettiğim tek karakterin o olduğunu fark ediyorum. 

Tatsız şeyleri geçersek... Hayatımda güzel şeyler de oldu. Gözlerimi inatla kapattığım zamanlarda bile bana hayatın güzel yanlarını göstermeyi başaran biriyle tanıştım. Bu hayatı onunla yürümek çok güzel. Bence o benim bu hayattaki vitaminim. Aslında olay biraz da burada bitiyor. Kim olursanız olun, ister Nesar ister Morfin, ister bir başkası... Hayatınızın vitamini varsa aldığınız nefesin bir anlamı oluyor. Bu vitamin belki bir kişidir, belki bir arzu, belki bir hayal. Onu bulduysanız, kaçırmayın. 

Kitaba beylik cümlelerle ve seçilmiş isimlerle dolu bir teşekkür yazısı yazmadım. Son sayfaya sığdırmaya çalışmak manasız geldi. Bu kitabı okuduysanız içimi az çok biliyorsunuzdur, hepinize minnettarım. 

Ve kalbim yatıştı.