Alter: Glitch

5

I opened my eyes. As if it's an automatic response, I glanced at my lamp table, to see my alarm clock and my glass. To my surprise, my water is still full. Well, in fact, it should be. But the time, it didn't changed.

Alas dose na naman.

It's the same time I slept. Ito ang oras nang pinikit ko ang mga mata ko para matulog. Akala ko ay nakatulog na 'ko, pero kumurap lang pala ako. At hindi na 'ko makararamdam ng antok. Tutulala na lang ako hanggang mag-umaga.

At least, hindi ako nananaginip.

It's the good side of this. Mababawasan ang chansa na hindi ako babangungutin. But if this kept going, it only means that my insomnia is back. I won't be able to sleep again.

I don't like whatever is happening. 

I may not have some nightmares again, but the cycle will only continue.

Still. . . 

Maybe it's just on my head. Baka wala talagang nangyayari. It's just a déjà vu, and it kept happening repeatedly. I'll just try sleeping later, kung makararamdam ako ng antok.

Napabangon ako sa kama at ininom ko ang tubig ko. As usual, I showered and fixed myself.

Ayoko sa mabaho, madumi, at makalat. Naiirita ako.

Madalian lang akong lumabas para kumuha ng breakfast dahil sa loob ako ng kwarto kakain. Today, Drea cooked breakfast. Mukhang sinama niya 'ko sa agahan ngayon.

Agad niya 'kong napansin nang lumapit ako sa lamesa para kumuha ng makakain. Naghuhugas siya ng pinggan.

"Sa loob ka kakain?" she asked.

I nodded in response, with a toasted bread in my mouth, and holding a plate with bacon and eggs. Dumeretso ako sa kwarto ko at sinara ang pinto gamit ang paa ko. 

Pagpasok ko ay binaba ko ang dala-dala ko sa desk, nakatutok ang tingin sa screen ng computer. Pinag-aralan ko ang larong ginagawa ko. Hindi ako nakapag-code kahapon kaya ito ang gagawin ko ngayon.

There's a part the kept crashing, so I need to fix the code system.

For some reason, while thinking, a sudden question popped in my mind.

I'm having a hard time right now fixing my game, but what if I accepted the offers that were given to me? Would my life still be like this?

If I accepted their proposal, and sold them my app— my game, would I still need to look for jobs?

Some of the companies are willing to offer me a huge amount. . . but I turned down their offer because it hurts my pride. I want to be the only one who gets the credit, the one who will be recognize.

But still. . . maybe I have to be practical. Money is what I need the most at this moment. I can create a new game later, a new game that can that game.

Nahinto ako sa pag-asikaso sa larong ginagawa ko. Bagkus ay sinimulan kong hanapin ang mga calling cards ng mga kumpanyang nagbigay sa akin ng offers. Hinalughog ko na ang buong kwarto pero tanging mga papeles ko lang ang nakita ko sa drawer.

Malalim akong napabuga ng hangin nang mahiga ako sa kama. I'm tired. That's when I saw the dark sky outside, gabi na.

Time do flies fast— too fast.

Mabigat na ang talukap ng mga mata ko, ramdam ko na rin ang pagkatuyo nito. Bago ako tuluyang makatulog sa kama ay pumunta na 'ko sa banyo para makapaglinis ng katawan.

This time, I used the bathtub. I want to soak my body and have a peaceful time just for few minutes. Nang lumublob ako sa bathtub ay nagkaroon ng sandaling katahimikan, marahan akong nakapikit at hinahayaang lumipad ang isipan ko.