Alter: Glitch

19

Kamumulat pa lang ng mga mata ko ay nagsimula na 'tong magtubig. Hindi pa 'ko nakababangon, pero alam ko na ang sasalubong sa 'kin.

Paulit-ulit akong napailing.

"N-No, no, no please, no. . ."

I started crying. Iniiling ko ang ulo ko.

Ilang minuto rin akong naluluha at patuloy na iniiling ang ulo nang nagawa ko ng lakasan ang loob ko. Bumangon ako sa kama, nakatutok kaagad ang tingin ko sa computer.

Nakaon ito pero nakapatay ang screen. . . napalunok ako nang malalim. As if something will change if I moved slower. Dahan-dahan akong lumapit sa tapat nito at napaupo.

Nanginginig ang mga kamay ko, nanlalamig ang buo kong katawan. Nagtutubig pa rin ang mga mata ko nang ginalaw ko ang mouse.

None.

I refreshed it.

Still none.

I looked at it at the bin, none. I tried to recover it, still none. 

It only means that, I didn't do it in the first place.

I chuckled, that turned into a laugh. Umalingawngaw ang tawa at boses ko sa kwarto. 

Bigla-bigla, wala sa sariling napahawak ako sa magkabilang screen.

"WHERE THE FUCK IS IT?!" I shouted.

It's here!

 I know it's here!

I finished it! I spent my whole day finishing it!

Paanong wala?! Paanong wala 'yon dito?!

I'm still laughing like a psycho. 

"Who's fucking with me, huh?" I said. "WHO IS IT?!"

"Bakit ako?! Bakit ako pa?! Anong nagawa ko?!!!"

Sinabunutan ko ang sarili ko. Nagdabog ako sa lamesa at hinagis ko ang keyboard. Again, I shouted.

"FUCK!!!!"

I continued hitting the table.

Fuck, fuck, fuck, FUCK!

Napayuko ako, nanatiling nakasabunot sa sarili. There was a sudden silence, before I heard a knock. Ilang segundo rin ang tumagal bago ko marinig na magsalita ang taong nasa likod ng pinto.

"I-Ion?" She sounds worried, scared.

"W-What's happening there? Are you okay?"

Hindi ako nakasagot. Napakagat ako sa ibabang labi at pinipigilan ang sarili kong gumawa ng kahit anong tunog. Tumulo na ang mga luha sa mga mata ko.

"Y-Yeah," I answered her. "Everything. . . is fine."

⥈

As soon as the sun rose, I went to see her. . . to see Cerise. I didn't called her first, or gave her a heads-up. Dumeretso kaagad ako sa office niya.

She was really surprised to see me. Or to be exact, she was surprised to see me in this condition.

Pagtama nang pagtama ng mga mata namin, bumigay ako. Napaluhod ako at nagsimula akong umiyak.

"H-Help me, Cerise, help me. I don't know— I don't know what to do anymore!"

She looked at me, full of panic on her eyes. Agad niya 'kong tinayo. "I-Ion, what are doing?"

Hindi ko pinansin ang tanong niya, hinawakan ko lang ang mga kamay niya na parang nagmamakaawa.

"P-P-Please, please, help me, please. I'm begging you! I'm going insane!" Malalalim ang nagmumugto kong mga mata.

"MABABALIW NA 'KO CERISE! HINDI KO NA ALAM ANG NANGYAYARI!"

"O-Okay, okay. First, take a sit." Inalalayan niya 'ko sa isang upuan. Pilit niya 'kong pinakalma. "Tell me what happened."

Hindi kaagad ako nakasagot. I don't know how to explain it, without making her creep out, without making her think that I'm lying.

"E-Everything kept changing! Nangyayari ang mga hindi naman dapat, at nawawala ang mga bagay na dapat mangyari!" Nanginginig ang mga kamay ko. "I-I-I woke up at the sofa, drunk! But I didn't drink! I was sleeping at my room! A-And! And!" Inaakto sa kamay ang mga nangyayari.

"I was encoding! I was, but when I woke, it wasn't there, I haven't deleted it, it's just— it's not there! A-And! There's more! Listen to me, a few days ago, I-I was hurt, I was hurt but then I woke up, it's gone! Then the next day, I'm hurt again!"

Pinilit kong sabihin ang mga kaganapan sa akin no'ng mga nakaraang araw. Nangungusap ang mga mata ko habang nakatingin sa babaeng kaharap ko. But when our eyes met, I suddenly lost hope.

I know. . . what she's thinking.

"Sinabi mo ba ang ginawa ko, Ion?" she asked. "I think it's time to start your treatment, mas lumala ang imahinasyon mo. . ."

Napailing ako. "N-NO, IT WAS REAL! IT'S REALLY HAPPENING!"

Hindi niya 'ko pinakinggan. "Reality and dreams, are different, Ion," kalmado niyang sagot.

Patuloy ako sa pag-iling. "N-No, no! You don't understand!" I stood up. Mariin ko siyang hinawakan sa magkabila niyang balikat.

"YOU DON'T UNDERSTAND! IT'S REALLY HAPPENING! IT'S NOT JUST MY IMAGINATION! IT'S HAPPENING!"

Cerise flinched when I shouted. She looks scared. That's when I realized what I've done. Lumuwag ang pagkahahawak ko sa kaniya.

"I-I-I'm sorry," sambit ko.

Agad na lumayo sa 'kin si Cerise nang bitawan ko siya. The terror on her face is visible as she looks at me.

"Ion. . ." Umiling siya. "It's just all in your head. . . you need help."

At that moment, I lost all hope. Hindi ako nakakibo, natulala lang ako sa pwesto niya. Hindi ako sumagot sa sinabi niya, kusa lang akong tumalikod.

"W-Where are you-"

"I won't be coming here again, Cerise."

Malamig ang boses ko. Nagsimula akong umalis. If she can't help me, then I don't have any reason to come here.

"W-Wait, Ion!"

Nagbingi-bingihan ako, nagpatuloy ako sa paglalakad. I'm already in front of the door. Before leaving, I glanced at her, eyes dead.

As if I can't see anything.

Bye.

⥈