Alter: Glitch

17

Maybe I was asking too much. Maybe I'm getting greedy. . . when all I want, was for everything to go back they're used to be. Is it because I'm not satisfied with my life? That this kept happening to me?

I don't want it. . . I don't want anything to change— I don't want to change.

So why. . . why is everything kept changing?

Hindi ko pa magawang maimulat ang mga mata ko, ang sakit ng ulo ko. Para itong binibiyak sa sobrang sakit, gusto ko pang masuka.

Nang tuluyang makapag-adjust ang mga mata ko, doon ko lang nakita kung nasaan ako. I thought that I'm sick again, but seeing the familiar ceiling, I know that I'm not in my room.

Nakaramdam ako ng pangangalay sa likod nang bumangon ako. Nahiga ako sa sofa sa salas. As always, it's past midnight, the same time I closed my eyes.

Paano ako napunta rito?

Inilibot ko ang tingin ko sa paligid. Sobrang kalat, may mga basura ng chichirya at mga bote ng mga alak.

Did I drink? 

Pinoproseso pa ng utak ko ang mga nangyayari. Kung uminom nga 'ko, bakit hindi ko maalala? Sa sobrang kalasingan ba?

Ang naalala ko lang ay ginagawa ko ang lagi kong ginagawa, bakit ganito ang bumungad sa akin?

I want to laugh, I want to cry. Sino ba ang naglalaro sa 'kin at nangyayari sa 'kin 'to?

Before I know it, tears are starting to fall in my eyes. Napahawak ako sa ulo ko, sunod nito ay ang pagsabunot ko sa sarili ko. 

I'm really losing my mind.

Kinuha ko ang walang laman na bote ng alak. Wala sa sariling binasag ko 'to. Nakatitig ako sa basag na bubog, sapat ang laki para mahawakan ko.

Parang may kung anong humihila sa 'kin papalapit sa basag na bote. Umiikot ang paningin ko, pero malinaw ang tingin ko rito.

I'm tired. . . I want it all to end.

I just wanted to reach my dreams, I just wanted to have a normal life. Yes, I was self-centered, but I did for my own good. 

Kaya bakit 'to nangyayari sa 'kin? Dahil sa karma? Dahil sa mga ginawa ko?

Hindi. . . ko na kaya.

Baka dumating pa sa punto na. . . makasakit pa 'ko dahil sa pag-iisip ko ng kung ano-ano.

Wala sa sariling lumapit ako sa basag na bote. Nag-aakma akong kunin 'to nang makaramdam ako ng ibang presensya sa silid.

"Ion?"

I heard soft voice. Mabilis na nalipat ang tingin ko sa direksyon kung saan ito nanggaling.

"Drea. . . "

She looks so worried, confused. Nakatingin siya sa akin, bago malipat ang tingin niya sa bagay na lalapitan at hahawakan ko.

"What. . . are you doing?" she asked.

Hindi kaagad ako nakasagot.

You're right, Drea.

Baliw na 'ko. There's something wrong with me. I don't know what to do anymore.

I faked a smile. "Nahihilo pa 'ko, nakabasag ako ng bote," pagsisinungaling ko.

I know she didn't buy it, I can see it on her face.

But I didn't budge, my fake smile didn't disappeared.

"Just go back to sleep. . . ako na riyan," pag-ako niya.

Hindi ako umangal. Dumeretso ako sa tapat ng pinto ko. "Thank you, Drea. . . " sagot ko bago pumasok sa loob ng kwarto.

Kung makatulog ako.

I won't sleep, no matter what. I won't even close my eyes for more than a second. This all needs to stop— it has to end, before. . . I end myself.

When I entered my room, I didn't lie in my bed. Instead, I just walked in front of the wall, stood in front of it.

I'll wait until morning, I'll just stand here. My head is empty, my eyes are dead. Nakatulala ako, pero wala akong nakikita. Parang dilim lang ang nakikita ko. Ang utak ko ay nagkabuhol-buhol na, hindi ko na alam ang iisipin ko.

Hindi ko na alam ang gagawin, hindi ko na alam ang pwede ko pang gawin. . . gusto ko na 'tong matapos, gusto ko na 'tong tumigil. 

Ayoko na. . . napapagagod na 'ko.

Before I know it, slowly, I started banging my head in the wall. Nagsimula sa mahina, dahan-dahan. . . hanggang sa unti-unti itong lumakas. Nahinto lang ako nang marinig ko ang tilaok ng manok.

Hindi ko napansin na gano'n na pala katagal akong nakatayo lang dito. . . 

Umaga na. . . 

⥈