Alter: Glitch

13

As soon as I fell asleep. . . or so I thought I was, the moment I opened my eyes, I'm staring at the ceiling.

My temperature is high, but I'm cold. Lying on my bed, can't move my body. My hand is injured.

I look defeated, just staring at the ceiling. . . as if I'm looking at nowhere.

What. . . did just happened?

May narinig akong katok sa pinto. Kasunod ay ang pagbukas nito at ang pagpasok ni Drea.

"Ion, your medicine."

I just stared at her. I thought she mentioned that she's going out today?

Lumapit siya sa akin na may dala-dalang tubig at ang gamot. "Here."

Tahimik kong inabot ang gamot kay Drea, hindi pa rin nawawala ang tingin sa kaniya.

"About last night," I said. I got her attention. "I'm sorry, I'm just. . . I'm just too tired."

I was waiting for her to be confuse, to ask me what I'm talking about. Just like what always happen, she won't know what I mean. But instead. . .

She faked a smile. "It's okay, I understand. I'm just worried for you."

Nanlumo ako sa sinabi niya. 

She knows what I'm talking about?

But how come? When I'm sure, what happened last night, didn't really happened?

Or didn't it?

Was it just my dream? Or is it the reality?

Right now, is this a dream? Or this is the reality?

Napahawak ako sa ulo ko.

"I-Ion, okay ka lang?"

Hindi ako nakasagot. Gusto kong tumawa, tumawa nang malakas. Gusto ko rin umiyak, iiyak ang lahat. Gusto kong magalit, magdabog.

Pero hindi ko alam. . . hindi ko na alam. . . 

"Gusto ko munang magpag-isa," malamig kong sambit.

Bakas sa mukha ni Drea ang pag-aalala, pero wala siyang magawa kung hindi gawin ang sinabi ko.

"Sa labas lang ako, tawagin mo lang ako kapag may kailangan ka."

Huli ko na lang narinig ang pagsara ng pinto nang makalabas siya ng silid.

Hindi ako makakibo. Parang umiikot ang isipan ko, nagkabuhol-buhol ang utak ko.

Ano na ba ang nangyayari sa 'kin?

Pinaglalaruan ba 'ko?

Is this paranormal activity? 

Or. . . is it just all in my head?

Mariin akong napahawak sa ulo ko. 

I kept gaslighting myself that everything is fine when it isn't. I'm getting crazy. . . and that's the truth.

Napayakap ako sa tuhod ko, umabante atras ako.

Hindi ko na talaga alam ang gagawin. . . hindi ko alam kung ano na ang meron sa 'kin. Kung sakit ko ba 'to, kung imahinasyon, o may nangyayari talagang hindi ko alam.

It kept going and going. . . and going.

Even I try not to sleep, I still can't. . . if I can call that sleeping. I'll feel sleepy, then I'll fell asleep, then I will open my eyes— the same time I closed them. Pakiramdam ko nakatulog ako, kahit hindi.

Pero kada minumulat ko ang mga mata ko, iba-iba ang sumasalubong sa akin. Parehong kwarto, parehong mga taong nakakasalimuha, parehong ako. . .

Pero iba. . . iba ang kilos, iba ang alaala, iba ang pagkakatanda.

And the worst part is, it looks normal for them— it is I. . . I'm the one who looks weird. I'm the one who sounds crazy.

Is this still insomnia? Is this still lucid dreams?

Hindi ko na alam. . . at hindi ako masasanay. Gusto kong isipin na tama sila, na ako lang ang nag-iiba, na nagkakahalo lang ang alaala ko. . . 

Iyon nga ba talaga?

⥈