Phoenix'in (Feniks'in) Kuklası

1-Cİ BÖLÜM. TANIŞMA

Bir daha selam canlarım. İyi okumalar. Yorum ve vote bırakmayı unutmayın. Desteklerinizi için teşekkür ederim. Bölümleri İnşAllah her hafta pazar günleri atacağım.

                          ~~~

16 yaşındayım. Bu yıl üniversite bitirip, hayalime kavuşacaktım. Şarkıcı olacaktım. Bilim insanıydım. Evet 16 yaşım olmasına rağmen fazla akıllı ve meraklıydım. Babamın beni bu yönde kötü yollarla kullanmasını geçte olsa, anlamıştım. Ona olan nefretim saygımdan kat kat büyüktü. Hele beni gelecekte birine satacağı gerçeği... Bunu öğrendim zaman her şey için geç olacağını anlayacaktım. Başıma gelen çoğu kötü şeylerin sorumlusu oydu zaten. Onun gibi zibidi heriflerden her ülkede var.Kirli işlerine bilmeden ortak olmuştum. Kirli işler dediğim taraf hala işin bi' kısmı. Daha neler neler öğrenecektim. İçimde ken kendime konuşurken çoktan üniversiteden komşu üniversiteye gelmiştik. Öğretmenler yılın sonu olduğu için birlikte kaynayıp karışmamızı istediler. Keşke 'hayır demek' hakkım olsaydı. O kadar talabe dostları içinde yalnız bir kız olmam hoşuma gitmiyordu. Her kes kendine bir dost, bir flört bulup geziniyordu. Ben birini bulmak için kendimi yormadım. Zaten isteyen gelirdi, değil mi? Boş koridora doğru gezintiye çıktım. Acaba bu yol beni nerelere götürür? Cennete. Kendime şaka yapmam ne hoş. Bir an içimdeki bütün sesleri susturup, kendimi sakin koridorun ortasına attım. Yalnız ve ıssız ben buralarda geziniyordum. Gerçekten de yalnız ve ıssızdım. Benimle konuşmak insanlara ayakta ölüme gitmek gibi geliyordu sanki. Bu yüzden bende yalnız takılıyordum. Kendimle. Pekte yalnız sayılmam. Etraf sessizdi ve gözüme kimse değmemişti. Benim buradan geçeceğimi bildikleri için herhalde başka taraflarda gezintiye çıkmışlardır. Bu kadar korkunç olacak ne yaptım ki? Sessizlik içimi ürpertmişti. Koridorun ortasına yaklaştığımda, az sonra yüksek sesli  çığlıklar duydum. Hemen ses gelen yöne doğru adımlarımı hızlandırdım. Geldiğimde her kes, yani talabeler toplanmıştı. Hepsi bir ağızdan bağırıyorlardı. Neden böyle yaptıklarını merak etmiştim.  Aralarından geçip seyrettiklerinin ne olduğuna bakmak için karşıma çıkanları ittim. Sonunda "engelleri" aşmıştım. Baktığımda iki oğlanın bir çelimsiz oğlanı dövdüğünü gördüm. Neden her yerde böyle oluyor ki? Güçsüz birine neden hep kendini güçlü sananlar bulaşıyor ki? Bu çok adaletsiz. Dünyada adalet mi var ki? Gösteriş uğruna yaşıyor şimdikiler. Bu yaşımda öğrendiklerim beni bilim insanından daha büyük bir vazifede olduğumu gösterir. Ama bilen, duyan ve anlayan yok ki. Diğerlerine baktım. Her kes kahkaha atıyor ve oğlanı daha çok dövmeleri için onları tahrik ediyorlardı. Görünen o ki, her kes bundan zevk alıyordu ve hiç bir şey yapmıyordu. Bunu anladığımda bir şeyler yapmalı olduğumu düşündüm. Hemen araya girdim ve önce birinin yakasından, sonra diğerinin kolundan tutup ikisine de iki güçlü yumruk yapıştırdım. Geri savrulup, neye uğradıklarına şaşırdıları yüzlerinden anlaşılıyordu. Kendilerini toparlamalatı uzun sürmedi. Bana bakıp alayla güldüler ve ikiside bir anda üzerime atladılar. İkiye karşı bir ha. Problem değil. Bu sefer çığlıklar artmış, her kes "Daniel Marshall'ın kızı" diye bağırıyordu. Bu da beni baya qaza getirmişti. Nedense bunu duydukları anda bana yumruk atmaktan vaz geçip uzaklaştılar ve hatta koşup kaçtılar. Bende dudağımın kenarından akan kanı baş parmağımla silip arkalarından güldüm. "Neye bulaşıyorsunuz, neye kaçıyorsunuz? Korkak şerefsizler." Güçleri güçsüzlere yetiyor. Bu günü de kurtardık. Kahramancılık oynamayı seviyorum. Dönüp yerde uzanan oğlana elimi uzattım. Gülerek elimi tuttuğunda, onu kaldırdım. Kaldırırken hiç zorluk çekmedim. Ona dikkatle baktığımda,  sağ kaşının kenarı patlamıştı. Birazda sol gözü morarmıştı. Bana gülümseyerek "teşekkür ederim" dedi. Oh amanım. Aman Tanrım. İlk defa teşekkür almıştım. Nasılda mükemmel bir duygu. Bu duyguyu da tattık ya. Gerçi bu duyguyu birkaç kere yaşamıştım, ancak bu daha içtendi. Hoşuma gitmişti. "Karşılığını beklerim" dedim.