NYXIE: THE LONG LOST EMPRESS (COMPLETED)

Chapter 17

Nanginginig na nagtungo ako sa kwarto ko, nang makarating ako sa mansyon.

"Is everything alright? Why are you shuddering?" Puno ng pag-aalalang tanong sa akin ni Auntie ng makita ako sa grand hall ng mansyon.

Nakayuko lang ako kasi mas lalo lang itong mag-alala kapag nakita ang mga mata ko na namamaga sa kakaiyak.

Pero hinawakan nito ang mukha ko at dahan-dahang iniharap sa kaniya.

Umawang ang kaniyang mga labi nang makita ang itsura ko. 

With sadness and concern in her voice, she asked me, "Why are you crying? Who made you cry, huh?"

I gripped my lip, willfully resisting the urge to cry in her presence.

"Alora, d-dear, p-please answer me." Pakiusap nito.

Pero imbes na sumagot ay kusa na namang tumulo ulit ang mga luha ko, kaya naman ay hinayaan ko na.

She immediately hugged me tight, which triggered me to cry even more. 

It hurts so bad to the point that I am losing my sanity. I lost my world—my dragon.

"A-auntie, it h-hurts! P-please help me! I do not desire to go through the same sort of pain. P-please help me. I'm b-begging you!" Pagmamakaawa ko habang umiiyak at humihikbi ng sobrang lakas.

She gives my hair a gentle kiss and rubs my back. "It's o-okay. Just go on, let it out. Just cry, dear. Auntie is here." Masuyong sabi nito sa akin

Humigpit ang pagkakayakap ko sa kaniya hanggang sa hindi ko na talaga kinaya. Napaupo ako sa sahig at sinasabunutan ang sarili.

And then I cried harder this time. I scream at the top of my lungs because of this excruciating pain—a pain that kills me inside.

Wala na akong pakialam kung makikita ako ng iba sa ganitong sitwasyon basta mailabas ko lang ang bigat at sakit na naramdaman ko ngayon.

Ramdam ko na may humawak sa mga kamay ko, at kita ko si Rosié na namumutla habang may namumuong luha sa mga mata nang tumingala ako.

She stopped me from pulling my hair harshly. "P-please do not do this to yourself, my lady. It's a-alright to cry, but please r-refrain from hurting yourself physically." Garalgal na saad nito.

I sob and cry like a lost child in front of her. "I l-lost, Rosié," humihikbing turan ko sa kaniya. "W-why do I keep on l-losing!? All I wanted was a day where I felt that I wasn't falling apart anymore, b-but why do I keep on falling!?"

Kasalanan ba ang humiling ng kasiyahan, kasi 'yan lang naman ang gusto kong maranasan eh.

Pinagkaitan na nga ako ng pagmamahal sa magulang pati ba naman kasiyahan ipagkakait din sa akin?

Rosié just hugged me tight, like anytime I'd disappear. "Who did this to you? You were alright when I saw you this morning."

Napahilamos ako sa aking mukha at hindi s'ya sumagot. Patuloy lang ako sa pag-iyak at paghikbi.

Rinig ko pa ang mumunting iyak ni Auntie. Kita ko rin na pinapatahan s'ya ni Uncle. Kahit Sina Madame Florencia at ang iba pa ay nandito rin at may pag-aalala rin na plumastar sa kanilang mga mukha.

Napahawak ako sa dibdib ko nang bigla nalang akong hindi makahinga.

My anxiety was triggered again. 

"N-neuburlizer...I n-need..." Nahihirapang sambit ko.

"Call a physician now!" Utos ni Uncle nang makitang nanginginig na ako at nahihirapan ng huminga.