NYXIE: THE LONG LOST EMPRESS (COMPLETED)

Chapter 21

"N-No! It couldn't be! T-they are still alive! Please, hermano, I'm begging you! T-Tell me you are just b-bantering!" I scream in so much despair.

Pero tanging iyak lang nito ang tanging nasagot.

I scream again and again, letting the pain out. "B-bakit!? Bakit pati sila dinamay niya!? W-wala.....wala silang kasalanan k-kuya! H-hindi pwede 'to! Nangako sila sa atin kuya na babalik sila, eh! Pero bakit ganito!? Iniwan na nga tayo ni ina at ama pagkatapos s-sila na naman!" Hindi na ako makahinga sa sobrang sakit. 

Lumapit sa akin si Hellion at nanginginig na niyakap ako. "Please forgive us, mea. I'm sorry if this is the life you experienced." His voice broke.

"Tanggap ko na eh! T-tanggap ko na wala na tayong magulang p-pero bakit pati sila b-binawi sa atin!? Walang ibang ginawa sina Auntie at Uncle kung hindi ang iparanas sa akin ang pagmamahal ng isang m-magulang t-tapos ganito?" Mas lalo lang humigpit ang pagkakayakap niya.

Until when am I going to suffer and weep like this? I thought I was already okay, but still, I kept on hurting and hurting!

Hindi pa nga ako nakabawi sa kabutihang ipinaranas nila tapos binawi na sila sa akin ng maaga.

Nawalay na nga ako sa mga anak ko sa isang buwan tapos ganito pa.

"G-gusto ko ng magpahinga sa lahat ng ito," hagulgol ko. "Nakakapagod ng lumaban, kuya. A-ayoko na! Ayoko na!" I scream again. It hurts! It hurts to the point that I want to rip myself open.

Mas masakit pa 'to sa pagsaksak ni Rashta sa akin. 

"I'm sorry, I'm so sorry," he hushed me. "I know it hurts, mea. But please do not give up, alright? Not now, please. We are here, and we won't leave you." 

Inalalayan ako ni kuya Blaze na tumayo. 

Humagulgol lang ako lalo. "A-ang daya naman, eh! Dapat masaya tayo kasi....kasi nagkaisa na t-tayong magkakapatid pero bakit may k-kapalit palagi!? Bakit kailangang sila pa ang mawala! Marami namang masasamang tao diyan!?" 

Napahilamos ako sa mukha dahil sa sobrang bigat na naramdaman. "D-did you find their body?"

Huminga ng malalim si Kuya Blaze. "Y-yes," garalgal na sagot niya. "And we cremated them because that's what they wrote on their last will."

Mas lalo lang akong umiyak ng malakas. Hindi man lang ako nabigyan ng pagkakataon na masilayan sila sa huling sandali.

Family is my safe haven, but I didn't expect I would go to the point where they'd become the source of my heartache.

Auntie Flare and Uncle Sebastian, please come back. Kailangan ko pa kayo. Ipapakilala ko pa kayo sa mga apo niyo, eh.

"I-If I was a-aware that this day would come, I would have wished I had hugged them with all my might that day," I said with a trembling voice. "I h-had no idea it was my very last chance to see and e-embrace them. Sana mas hinigpitan ko pa."

Umiwas silang tatlo ng tingin sa akin. Pero hindi nakaligtas sa akin ang mga matang tumulo sa mga mata nila.

Sana pala hindi ako nagsayang ng oras at mas tinuunan ko pa sila ng pansin. Sana hindi nalang ako pumayag na umalis sila. Sana sumama nalang ako baka nailigtas ko pa sila.

"G-gusto kong puntahan si Aidan." Wala sa huwisyong bulalas ko.

The three of them shifted their gaze at me, and they're glaring at me with pain.

"Hindi maaari ang iyong sinasabi, Alora. S-sinubukan na namin p-pero nabigo lang kami." Ngayon ko lang nakita si Claude na umiiyak.

Halata sa kanilang tatlo ang pagod. I know that, just like me, they're restless and suffering from deep within.