''Bana bunları gelip,anlatsa ne değişecekti zaten.Biz seninle bir ilişkiye başladık.Hiçbir şey geçmişe geri götüremeyecek bizi bu yüzden bütün her şeyi kabullenmeli.Bizi,ilişkimizi...''
''Sana bunları anlattığımı sakın belli etme.Daha fazla üzülmesin.Kendisine de söyledim.''Biz Ezgi ile mutluyuz.Onu unut'' dedim.''Unutmak için yaptım,böyle daha acısız oluyor'' dedi.''
Yani ikimizin ilişkisi belli etmiyor olsa da onda bir takıntı haline gelmiş,üzmüş onu.Çareyi intihar etmekte bulmuş.Neyse bunları konuşmayalım güzelim,biraz da güzel şeylerden bahsedelim...
Gözlerini gözlerime dikmiş bir saniye bile ayırmıyordu.
''Bana Öyle Bakma!''
''Nasıl?''
''Böyle işte''
''Ya bak hala bakıyor.Böyle de bakılmaz ki.''Ben bu cümleleri kurarken çoktan kızarmış,ellerimle yüzümü kapatmıştım bile
Okan ''gözlerini aç'' dediğinde kulağımın yanında çınlayan sesten çok hissetiğim nefes heyecanlandırmıştı beni.
''Hayır utanıyorum'' dediğimde ''Bunda utanılacak bişey yok.Sevgililerin öpüşmesi normal Ezgi''
Okan'ın cümlelerini dinlerken bile kızarmıştım.Bana her baktığında kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor,tüm bedenim titriyordu.
''Sen benim için çok özelsin Ezgi.Sen bana aitsin...Ben de sana...''
Bazen bir bakışı,dokunuşu yada öpücüğü beni etkileyebiliyordu.Tüm gün etkisini bedenimde hissediyordum.Beynimde,kalbimde,her yerimde...
''Yemin ederim intiharsın sen!Bile bile edilen''
Böyle cümleleri nerden buluyor bilmiyordum ama etkilendiğimi söylemeliyim.Hemen karşımda duran saat dakikalardır birbirimizle oyalandığımızı açıkca gösteriyordu.Aşkta gurur olmazdı.Ben Okan'ı seviyordum işte.İlk defa bir çift kol bana kale kadar korunaklı geliyordu.Bir bedenin ısısı ilk defa başımı böyle döndürüyordu.Bir tenin kokusu ilk defa kalbimin çarpmasına neden oluyordu.
Aşk bizim ayak bileklerimizden tutmuştu bir kere.Kaçamıyorduk ondan.En önemlisi de gün geçtikçe daha çok bağlanıyorduk.Birimiz ukala,diğerimiz cadıydı.
Sabah gözlerimi açtmaya çalıştığım da göz kapaklarımın ağırlaştığını farketim.Resmen gözlerimi açmama bile izin vermiyordu bu ağırlık.Alarmın çalmasından on dakika ardından kirpiklerimi aralayabilmiştim.Hayatım yapboza dönmüştü.Kalbim onlarca parçala bölünmüştü.Okan'ı Seviyordum elbette ama Talha'nın yaptığı intihar girişimi de beni derinden etkilemişti.Demek ayrdıldığımızda üzülen atraf bir tek ben olmamıştım.Daha sonra hırsıma yenik düşüp,ondan intikam almak isterken ben de onun kalbini parçalara bölmüşüm.Oysaki bana yaptıkalrından sonra intihar edecek kadar pişman olmuştu Talha.Ki ben onun bir kalbi olduğunu çoktan unutmuşken..
Talha ile konuşmak ve içimi rahatlatmak istiyordum.Böyle ikimiz için de güzel olacaktı.
Talha'nın odasına gittiğimde yüzündeki ifadeden beni gördüğüne mutlu olmadığını anlayabiliyordum.Konuşma kısmını es geçiyorum Talha o görüşmede ''çok bencil olduğumu'' dile getirdi.Evet...Çok bencilmişim.Tek acı çeken taraf ben değildim evet ama bunları o istemişti ve sonuçlarına katlanmalıydı.İntihar etmeye kalkıştığı için ona geri dönecek değildim ya!
Aramızda şimdiye kadar geçen şeyin adı neydi bilmiyorum ama birbirimize zarar veriyorduk işe.Önce hırslarına yenik düşüp,benimle oynaması benim canımı yakmıştı ardından pişman olup intihar etmesi onun da canının yandığının ispatıydı.
İkinci kez birini sorgulamadan güvenmek beni ürküttü.Sonuçta güvendiğimde başıma neler gelmişti...Bu yüzden bana karşı samimi olduğunu bilsem de dikkatli olmalıydım.
YOU ARE READING
Bende Kalp Var! (KİTAP OLDU) #Wattys2018
UngdomsfiksjonGizli bir şey yapıyordum ve korkuyordum. Ne kadar tedbirli olursam olayım dışarıda hep kötü bir şeyler olacakmış gibi geliyordu. Yolları kapatacak, haberleşmeyi engelleyecek bir doğal afet gibi, 5.6 şiddetinde yaşanacak bir deprem gibi, ani bir darb...
