The Chasing Game (Game Series 1)

Chapter 24

What If

4 years later.

"Teala Beatrice Cohen, buti naman at na isipan mo akong tawagan. Its been one month where have you been?" galit bungad saakin ni Sue habang magkausap kami sa Skype.

"Sorry alam mo namang busy ako diba." sagot ko sakanya. Bahagya niya lamang akong pinagtaasan ng kilay.

"Busy? E sabi saakin ni Marcus mag hapon ka lang daw tumatambay sa Champ De Mars para mag drawing." natawa nalamang ako sa reaction niya she used to be like this pag namimiss niya ako.

"Alright I'm sorry, I miss you Sue" paglalambing ko sakanya. Ngumiti lamang siya saakin.

"Kailan ka ba uuwi dito?"

"Baka next month pag katapos ng graduation" sagot ko sakanya.

"Miss na miss na talaga kita, wala na akong kasama tuwing break time at pag momall" ngumiti lamang ako sakanya, I've miss her too.

" Hindi mo ba na mimiss ang Pilipinas apat na taon ka ding nawala?" tanong niya saakin. Natahimik ako sa tanong niya its true I never try to visit Philippines sa loob ng apat na taon kahit pasko at bagong taon ay mas pinili ko nalamang ang mag stay dito sa France tutal ay andito naman sila mommy pag mga ganoong okasyon.

"Pilipinas ang pinaguusapan natin hindi siya" biro niya saakin.

"Alam ko, namiss ko rin kaya nga uuwi ako jan diba." binigay niya lamang ako ng isang makahulugang ngiti.

"Ready ka na bang makita siya?" pagaasar niya lalo saakin.

"Baka hindi niya na ako kilala pag nagkita kami" tinawanan niya lamang ako.

"Four years ka lang nawala Ela hindi isang dekada" binigyan ko lamang siya ng isang shut up look. Naputol ang paguusap namin ng biglang pumasok si Marcus sa kwarto ko.

"Oo anjan napala si Marcus mo" diniinan niya talaga ang salitang Mo bago tumawa. Inirapan ko nalang siya.

"Hi Sue how are you?" tanong sakanya ni Marcus.

"Ok lang naman ako Marcus, Sasama ka ba paguwi ni Ela dito?" ngumiti lang si Marcus dito.

"Of course why you miss me?" pang aasar na tanong ni Marcus dito. Umirap na lang si Sue sakanya.

"Whatever Marcus, cge na bye na alam kong my date pa kayong dalawa" pagpapaalam niya saamin, dinalaan niya muna si Marcus bago niya ibinababa ang tawag na ikinatawa naman nito. Marcus is our childhood friend naging close kami dahil narin mag ka-business ang pamilya namin bukod doon ay nanirahan din siya sa Pilipinas noon, kaso lang ay bumalik siya rito sa France dahil sa family business nilang naka base dito.

"Let's have a dinner to celebrate your upcoming graduation princess"

"Stop calling me Princess Marcus I'm not a kid anymore, matanda na ako." irita kong sagot sakanya. Noong bata pa ako ay madalas akong binibihisan ni Nanay Beth bilang isang prinsesa at si Marcus naman lagi ang gumaganap bilang prinsipe, kaya simula noon ay prinsesa na ang naging tawag saakin nila Daddy At Kuya maging si Marcus ay nakigaya na rin.

"But your still my baby" pangaasar niya pa lalo. Inirapan ko nalang siya. Binukalat niya ang drawing book ko na nasa kama at isa isa niya itong tinignan.

"Alam kong magaling ka mag drawing, but I don't get it why you always missed one details about my face. The dimples is here the thick brows pero bakit yung mata singkit hindi naman ako singkit ah, ganyan ba kaganda yung mata ko para hindi mo magaya." natawa nalang ako sa pagyayabang niya at hindi na lang sinagot ang tanong niya. Inagaw ko sakanya ito at pinagmasdan ng maigi.

Bakit nga ba maybe because its not really him who I draw, i just let him believe that it was him para ng sa ganoon ay makumbinsi ko rin ang sarili ko na siya nga talaga ang iginuguhit ko. Pero sino nga bang linoloko ko I know it still him kahit apat na taon pa man ang lumipas, the dimples, his thin red lips and his chinky eyes I still remember those. Naalala ko ang pinagusapan namin ni Sue kanina, handa na nga ba akong makita siya ulit. Lalo na at alam kong hindi na siya kagaya noon at lalo na ngayong may iba na ring nagmamayari sa kanya.

"Whats with that face, is there something wrong?" nagaalalang tanong saakin ni Marcus.

"Wala I jusy wonder kung kamusta na kaya sila mommy sa Pilipinas" pagsisinungaling ko sakanya.

"There gonna be alright kilala mo naman si tita diba." isang ngiti nalang ang ibinigay ko sakanya. Fake it until you make it sabi nga nila.

"Alright, fix yourself mag antay ako sayo dito sa sala. I love you!" binigyan niya ako ng mabilis na halik sa noo bago kumaripas ng takbo papalabas ng aking kwarto. He said I love you to me a lot of times at alam kung higit pa sa pagkakaibigan ang tingin niya saakin, ngunit alam niya rin na hindi ko kaya itong suklian. Maaring umalis at hindi ako bumalik sa Pilipinas sa loob ng ilang taon ngunit ang Puso at Isip ko naman ay nanatili pa rin doon.

Habang nasa shower ako ay pa ulit ulit nag re-replay sa utak ko ang huling beses na magkasama kami noon debut ko. Our last kiss and our last hug. Lahat ng iyon ay parang eksena sa pelikula na nag pa-flash back sa isip ko. What if I stay with him, what if pinaglaban ko siya will things be different. Siguro it will be different dahil masisira ko lamang ang buhay niya. The hardest thing is to let go of someone who mean so much to you, masakit mahirap pero kailangan at wala kang magawa because that's how it suppose to be. I turned off the shower, what if's are always gonna be what if's wala na akong magagawa kundi ang tanggapin nalang ang katotohanan even if it breaks me inside.