The Chasing Game (Game Series 1)

Chapter 25

Momo

LADIES AND GENTLEMEN: WE have just landed at the Ninoy Aquino International Airport and we are now taxiing to the NAIA Centennial Terminal.

Nagising ako sa malalim na pagiisip ng marinig ko ang announcement ng piloto. I'm finally back, pagkababa ko ng eroplano ay binati agad ako ng mainit na hangin na yumakap saakin. I smelled the air, ghad I missed home. The warm air felt really comforting its nostalgic, last time I was here four years ago ay puro masasalimoot ang mga bagay na iniwan ko ano na kaya ang mangyayari ngayon now that I'm finally back.

Nakita ko agad si Manong Rene na nag aantay saakin paglabas ko ng airport. Kaagad ko naman siyang linapitan at binati nakakamangha na kaunti lamang ang pinagbago nito ang dati nitong itim na buhok ngayon ay napalitan na ng puti, ang payat nitong pangangatawan ngayon ay may laman na. Its funny how things change in a span of years just like how people and places changes too, i guess nothing is permanent in this world everything is bound to change the sooner or later you know.

"Ms. Ela, kamusta na po kayo. Naku muntik ko na po kayong di makilala ang laki ho ng pinagbago niyo mas lalo ho kayong gumanda." puri niya saakin. Nginitian ko lamang siya bilang pasasalamat sa papuri. Iginaya niya ko sa kotse upang makasakay. Sa biyahe ay panay ang tanong ko sakanya tungkol sa pinagbago ng Pilipinas kung umunlad ba ito sa mga nakalipas na taon at kung sino na ba ang kasalukuyang presidente. Pagdating namin ng edsa ay naipit agad kami sa traffic, i think some things didn't actually change I smiled with that thought.

Pagkarating namin ng ortigas ay mas lalo lang itong lumala. Naagaw ang atensyon ko sa isang billboard ng isang sikat na brand ng pantalon kapansin pansin ito dahil sa laki at taas nito, pero ang higit na kapansin pansin dito ay ang modelo nito. I smiled bitterly at the billboard, his Chinky eyes looks really mysterious and his trademark dimples was still there kahit seryoso ang postura niya ay lumalabas pa rin ito his hair is still messy like the old times, his soft features became evident now which make him looks so matured. He's body is well built too halatang pinagpaguran niya ito, for those years I've been away i still find a way to know what he's up to alam kong isang sikat na siyang bokalista ng isang kilalang banda dito sa Pilipinas. I'm happy with all of his achievements he deserve it ngayon ay mas lalo ko lamang napagtanto na tama ang mga desisyon ko noon, i might hurt him before but it doesn't matter anyway he's happy now.

Nang makarating kami ng bahay ay pasado alas dos na ng hapon. I think the traffic consume to much of our time. Pagkababa ko ng kotse ay sinalubong agad ako ng yakap ni Nanay Beth ginantihan ko rin ito ng mas mahigpit I miss her so much.

"Naku bata ka buti naman at naisipan mo pang umuwi akala ko ay doon ka na mamalagi" natawa nalang ako sa kanya she's always insisting me to go home tuwing nag uusap kami sa Skype sobrang miss niya na raw kasi ako.

"I'm back Nay, and I'm staying here for good now. Namiss ko po kasi ang luto niyo." kaagad naman siyang kumalas sa pagkakayakap saakin at tinignan niyang ako mula ulo hanggang paa kasabay nito ang pagiling niya.

"Nakung bata ka ano bang pinagkakain mo doon sa France puro tinapay lang ba? Tignan mo yang katawan mo at ang payat payat mo na. Sabi saakin ni Marcus inuubos mo lang daw ang oras mo sa pag guguhit" pangaral niya saakin, tinawanan ko nalamang siya at mas lalong yinakap I miss the way she cared for me like a real mother does.

Pagkapasok ko ng bahay ay kaagad akong sinalubong ng yakap ni Kuya Theo, I laugh out loud dahil sa inasal niya.

"Get off Kuya don't act like you haven't seen me for years, well i wanted to remind you that you were in France last month" I heard him chuckle because of what I said at binitawan din niya agad ako.

"Ouch, don't you miss me Princess One month is long enough" humawak pa siya sa puso niya at umaaktong nasaktan dahil sa sinabi ko.

"Of course I do miss you, and stop calling me princess I'm too old for that" mas lalo siyang natawa sa sinabi ko.

"22 isn't old enough yet, wala ka pa ngang boyfriend e." i just rolled my eyes on him which makes him laugh even louder. Kaagad nahagip ng mata ko sina Mommy at Daddy na pababa ng hagdan they both greeted me with warm smiles na sinuklian ko rin ng isang ngiti. Pagkababa nila ay yinakap agad nila ako at nag tanong tungkol sa flight ko at iba pang bagay tungkol sa France.

Matapos ang mahabang kamustahan at tanungan ay hinayaan na rin nila akong makapagpahingga. Dali dali akong umakyat sa itaas, I miss my room specially my bed. Pagkabukas ko nito ay tumambad kaagad saakin ang pink at itim na kulay nito mula sa bedsheets, kurtina masking sa mga unan at upuan nito ay pinaghalong itim at pink. Pagkarating ko sa kama ay agad kong binagsak ang katawan ko rito, I'm so exhausted from the flight and I really longed for my own bed for the passed four years. Gusto ko sanang matulog ngunit hindi ko magawa, I guess the timezone isn't helping that much. Paglingon ko sa kaliwang bahagi ng aking kama at nakita ko si Momo yung bear na ibinigay saakin ni Austyn noong kami pa. Kinuha ko ito at yinakap, memories keep rushing back to me like it was some old recorder habang tinitignan ko si Momo pakiramdam ko ay tinitignan ko na rin siya it's like I suddenly missed him, I suddenly longed for him. Siguro nga may mga bagay na masarap balik balikan mga memoryang masarap ulit ulitin ngunit kahit kailan ay hindi na maaaring ma-uulit pang muli. Sad but its the truth.