Till My Heartaches End (COMPLETED)

THMAE Chapter 21

Hazel's POV

Nagising ako sa isang puting kisame na tumambad sa'kin. Tanging ingay lang ng makina ang naririnig ko na siyang nakakonekta sa'kin. 'Hospital' lugar na isa sa mga kinatatakutan ko. Anong nangyare? Where's my mom and dad?

Agad naman akong babangon sana ng may pumigil sa'kin. Hershey!

"Hey, are you okay?" she asked.

I nodded. "Where's my mom and dad?" I asked. And di ko napansin nasa tabi niya din pala si Katt. Agad naman itong nagpaalam at sinabing tatawag lang ng doctor. Hershey nodded before she go outside.

Nang makalabas si Katt, malalim ang bungtong hininga ni Shey, bago humarap sakin.

"Hazel." malungkot na tawag niya.

Bat parang may mali. Sobrang bigat ng dibdib ko animo'y parang kabayo na naguunahan sa pagtakbo ang kabog ng puso ko.

"S-shey, t-tell m-me where's my m-mom and d-dad?" Utal kong sabi habang pinipigilang ang pagtulo ng luha ko.

Alam ko may mali at ramdam ko yun.

"I-m sorry to say but-" naputol ang sasabihin niya ng biglang bumukas ang pinto at niluwa nito Si Katt kasama sila Vinee at ang tatlo.

"Hershey!" Sigaw ni Vinee.

"I told you, wag mong madalain."

"What?!" sigaw niya. "Wag muna patagalin, mas mabuting malaman niya na agad." singhal niya.

Gulong gulo ako sa mga nangyayare. Anong meron? Anong dapat kong malaman.

"Anong sinasabi niyo? Shey? Vinee?" Pabaling baling ang tingin ko sa kanilang dalawa.

"Hazel, listen.."she looked at me and held my hand. "I'm s-sorry to say but they l-left you."

"No! No! Di totoo yan please." napahagulgol na'ko ng iyak at isa isa tinggal ang dextrose na naka kabit sa braso ko. Gusto ko silang makita. Agad akong bumangon at tatayo na sana ng may pumigil sa'kin.

"I want to see them. L-let me go!" pagpupumiglas ko.

"Shh, calm down love. Please! Dadalin ka namin sa kanila."

Huminga muna ako ng malalim bago tumingin sa kanya. Halo halo na yung sakit nararamdaman ko at hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. Sana hindi na lang 'to totoo.

Its been two weeks since mailibing ang parents ko. At sa araw araw na ginagawa ng diyos. Walang araw na di ako umiiyak kakaisip sa kanila na sana sinama na lang nila ko, na bakit iniwan pa nila ako. Sobrang sakit kung iisipin na gigising ako na wala na sila, kakain na hindi sila kasama.

Mula nung mailibing sila nagkulong na lang ako sa kwarto at hindi lumabas. Thought lagi akong pinupuntahan ni Shey para samahan pero agad ko din naman siyang pinaalis ganun din si Katt.

Nakalimutan ko na din na may boyfriend ako pero wala parang naging bato na ang puso ko na kahit sa kanya di'ko na maramdaman ang saya.

Kinabukasan maaga akong nagising at nagtungo sa banyo at naligo, napagisip isip ko na di habang buhay ay ganito ko, kailangan ko ayusin ang lamat na nasira buhay ko kaya naman pagkababa ko agad naman lumapit si Manang sakin at yumakap.

"Bakit po?" gulat kong tanung sa kanya.

"Wala masaya lang ako nak kasi lumabas kana ng kwarto mo."

I smiled. "Salamat po manang sa hindi pag iwan sa'kin at pag iintindi."

"Nako, walang anuman nak. Nandito lang ako para sa'yo lalo na wala na ang mga magulang mo." saad niya, agad naman siyang patigil nang marealize niya ang sinabi niya. "Sorry."

"No, its okay i already accept the fact na wala na talaga sila at tanging alaala na lang nila ang meron ako."

After nun, nagpaalam muna ako na magpapahangin sa labas. Nilabas ko na din ang eardrops ko at nakinig ng music. Habang nag iiscroll ako ng selpon ko bigla akong may nabunggo.

"I'm s-sorry." I said ng hindi tumitingin siya, pero wala naman ata siyang balak umalis sa harapan ko kaya naman inangat ko ang ulo at laking gulat.

"Vinee."

"Hazel." he said bago ako hapitin at niyakap ng mahigpit.

"I missed you!"

Napako ako sa kinatatayuan ko sa di maamang dahilan, hindi ko alam ang sasabihin naestwa na lang ako at nakatitig sa kanya.

"Vinee.." tawag ko sa kanya agad naman siyang tumingin sakin at inaantay ang sunod kong sasabihin.

"I'm b-breaking up with you!"

------