Dosage of Serotonin

Chapter 28

Chapter 28

Hindi nagtanong si Calix kung bakit hindi na ako pumasok nang mga sumunod na araw. Wala kaming imikan sa bahay. Iniisip ko na ang mga mangyayari. Isang linggo na lang at kaarawan ko na. Iiwan niya na ako. Mag-iisa na ulit ako. Siguro... pag-alis niya... ibibigay ko na rin ang bahay kay Mama. Hindi ko na kayang tumira dito kung sa bawat sulok ay maaalala ko ang lahat ng pinagsamahan namin. The peaceful mornings and nights together, the echoes of our laughter as we told each other about our days, and the warm cuddles he used to give me.

Minsan ay nahuhuli ko siyang malungkot na nakatingin sa akin. Maaga ako laging gumigising para hindi ko siya masabayan sa pagkain. Tuwing kakausapin niya ako, maliit na ngiti o tango lang ang isinasagot ko.

I remembered the night when he asked me why Mark never visited us again. Hindi ko alam kung nagloloko siya o ano, pero natahimik siya nang sagutin kong wala na si Mark. Napagtanto kong hindi ko pala nasabi sa kanya iyon. Umiiyak lang ako lagi sa mga voice messages ko sa kanya, pero hindi ko sinasabi ang dahilan.

He looked like he wanted to hug me... but I was too distant to even care. This was my way of moving on. I was slowly unlearning everything he had taught me. Na may tatakbuhan ako kapag malungkot ako... na may kasama akong umiyak sa lahat.

Bukod sa mga tao sa ospital, walang nakakaalam sa nangyari sa akin. Wala pa ring final decision, pero hinihiling ko na sana ay suspension na lang.

"Vina, tama na 'yan," pigil sa akin ni Chin nang akmang iinom pa ako.

Tumawa ako. "Hindi pa ako lasing, gaga!"

She sighed. "Halika na. Iuuwi ka na namin ni Troy."

Umiling lang ako. "Mauna na kayong mag-asawa at sundan n'yo na si Trevor. Gumawa kayo ng maraming babies tapos pahingi na lang ng isa para may kasama ako!" I chuckled. "Sige na. Alam kong kanina pa naghihintay ang asawa mo sa labas."

"I won't leave you here," seryosong aniya.

Ngumiti ako. Nasa Hipsters kami ngayon. Ako lang ang nagplanong pumunta rito, pero nang makita ni Chin ang IG story ko ay sumunod siya sa akin. Halos apat na oras na rin ako rito sa club at pinapanood niya lang ang pag-iinom ko.

"Kaya ko, Chin," bulong ko.

She stared at me for a long time before shaking her head. Lumapit siya sa akin at hinawakan ang ulo ko para isandal sa balikat niya. Hinawakan niya rin ang kamay ko at marahang hinaplos iyon.

"Sa akin ka pa talaga magsisinungaling?" tanong niya. "Sa tagal na nating magkaibigan... ngayon pa?"

I chuckled, discarding the heavy feeling inside me. "Kaya ko nga! Vina 'to, hoy!"

"Gusto mo... umuwi tayo sa Laguna? Kahit unwinding lang? Bisitahin natin si Mama Myrna," tukoy niya sa babaeng nag-alaga sa kanya noon. "Tapos kain tayo sa Blue Plate?"

Umiling lang ako. I appreciated her so much. Kahit hindi ako humihingi ng tulong, lagi siyang nand'yan para sa akin. Ayokong abalahin siya dahil may sarili na siyang pamilya pero sa ngayon, alam kong kailangan ko ng kasama.

"Si Mark," umpisa ako. Narinig ko ang paghinga niya nang malalim. "Tambay 'yon lagi rito. Mahilig mag-inom 'yon, eh. Bonding naming mag-Tita!" I laughed to conceal my sadness. "Sana pala nag-focus pa ako lalo sa kanya, 'no? Sana lalo akong nakinig. Wala, eh. Lagi kasing nakangiti. Hindi ko tuloy alam na nasasaktan na siya."

"Why are you blaming yourself, Vina?" she asked softly. "You need saving, too. Mark has his reasons, and I know you understand him." She held onto my hand tightly. "We can't save everyone, Vina."

Sinisisi ako ng lahat sa pagkawala ni Mark. Alam ko namang nagkulang ako hindi lang bilang Tita niya kung hindi bilang propesyonal na psychiatrist din. Alam ko ang mga sintomas pero hindi ko manlang napansin sa kanya.