Light in Grievous Times (Scholar Series #3)

Chapter 24

Chapter 24

Two months later, I've been in a good relationship with Kiro. He's still my suitor. Nangako ako sa kaniyang sasagutin ko siya pagkatapos lamang ng graduation ko. 

I still have so many responsibilities in life. I am not financially stable yet. I still have too many aspirations to accomplish. Prayoridad ko ngayon ang magpayaman.

Hinakbang ko pataas ang hagdan para bumalik sa classroom ko.

Katatapos lamang naming mag-usap ng lalaki. And nah. It was not a talk anyway because it was something I couldn't tell anyone.

It's our secret.

Nagtaka ako nang makita si Jaile sa building ko, siya lang mag-isa at mukhang natataranta pa.

"Aray ko naman!" Napangiwi ako ng hilahin niya ako papunta sa gilid.

"Aray ko naman!" She mocked me. "Gaga ka! 'Yung balikat mo! Magpapahalik ka na lang hindi mo pa tinago." madiing bulong niya at nilagyan ng band aid ang parte ng balikat kong tinutukoy niya.

Kinapa ko iyon at hindi na pala talaga kayang takpan ng uniform ko. Walang hiyang Kiro!

"Nagpapatuka ka na rin ba kaya may dala kang band aid?" I joked.

Tumawa siya at hinampas ako sa braso. "Maulan. Nadulas ako kanina sa corridor ng ground floor kamamadali." pagpapaliwanag niya at pinakita sa akin ang palapulsuhan niyang may band aid.

"Tanga. Ba't ka kasi nagmamadali? Pwede namang maglakad nang dahan-dahan," pag-sermon ko.

Pansin kong naging malungkot ang mga mata niya. "'Yun na nga. Narinig ko lang sa mga blockmates ko... si Thalia, sa labas, basang-basa." Halos bumulong na siya, puno rin ng awa ang boses.

Kaagad na nagsalubong ang dalawang kilay ko. "B-Bakit? Anong nangyari?" I asked, worried.

Kinuwento sa akin ni Jaile ang lahat, lahat ng pangyayari kanina no'ng wala ako. Matapos no'n, dinala niya ako sa girls washroom.

And there, I found a woman sitting on the bathroom's floor, crying. Umaalog ang balikat nito kakaiyak habang may tuwalyang nakapulupot sa katawan niya. Agad ko siyang dinaluhan at niyakap.

Binuka niya ang mga braso niya at yumakap din sa akin pabalik, pulang-pula pa ang mata, doon ko lang napagtanto na suot pa rin pala niya ang uniform niya, basang-basa at malamig siya.

She cried out loud on my shoulder. Hindi ko na alintana pa ang nababasa ko ring damit dahil sa pagkakadikit sa uniform niya.

"Shh," I whispered while caressing her head.

She just cried.

And within just a few more minutes, she finally got enough courage to speak again.

"It wasn't a long journey with him. And now... we're d-done." She then cried.

Hindi pa siya nagmahal ng todo noon. She's soft, and I'm afraid that someday... She'll experience the shattering pain I felt before too. That's why I tried my best to guide her, kinikilatis ko lahat ng lalaking magugustuhan niya.

And when she confessed she's already liking someone, ginawa ko ang sa palagay kong dapat kong gawin.

In my whole life, I thought I had chosen the right man for her too, and I'm happy to see her date him. But little did I know, I failed to guide her, after all.

I tried searching for Tyron after I comforted my best friend. Pakiramdam ko ay hindi ako makahinga dahil sa pagkakaipit sa gulo ng mga kaibigan ko.

Para akong mababaliw.