Light in Grievous Times (Scholar Series #3)

Chapter 30

Chapter 30

Nagising ako na puno ng sakit ang buong katawan. Lukot ang mukha ko habang dahan-dahang iminulat ang mga mata. My brows met when a pure white room greeted me. Lalo pang tumindi ang pagkabog ng aking dibdib nang mahagip ng mata ang dextrose na nakasabit sa gilid ko.

Why am I inside a hospital?

Napahawak ako sa sintido nang maramdamang kumirot iyon.

I heard footsteps from outside, so I forced myself to get up. At mula sa pinto, nakita ko si Akali na pumasok habang nakatapat sa tainga ang cellphone nya, may kinakausap.

"Heretofore, I never had a reason to accept it, okay? Let's not talk about that... I'll give you time to explain it to me. I still have important matters to handle as of now. Sorry." She then dropped the call off.

Ngumiti siya at naglakad palapit sa akin.

My lips were shaking as I smiled back.

"Nasaan si Ice? Si mama nasaan siya?" I asked hopefully, wishing all that had happened to me previously... were just a dream.

Akali had already taken a few minutes of silence yet she's still unresponsive.

"Akali." Pinilit kong hindi manginig ang boses. Sa kabila ng inaakto niya, umaasa pa rin akong magandang balita ang isasagot niya sa akin.

Dahan-dahan siyang yumuko. "She was... She was... at your brother's burial."

Pumikit ako ng madiin at hindi napigilang maiyak. Sa isang segundo, parang tumigil ang mundo ko.

It's arduous to process everything.

Hindi nga ako nananaginip. Lahat ng pangyayari... Hindi lamang panaginip. I lost someone important again. And for the second time... It was my fault.

Pinunas ko ang mga luha sa pisngi.

I forced myself to be tough. Kahit na gusto nang bumigay ng dibdib ko. Kahit na gustong-gusto ko ng sumuko. I hold on. I shielded my heart from everything that would doubtlessly kill me.

"G-Gusto kong umuwi sa bahay..." Kung bahay pa nga ba ang uuwian ko.

Nanghihina akong bumaba sa sasakyan at napatakip agad ako sa bibig para pigilan ang hikbi nang mula sa kinatatayuan ko... tanaw na tanaw ko na ang napakaliwanag na mga ilaw sa loob ng bahay at ang mahabang puting kahon na kailanma'y hindi ko na inaasahang makikita pa.

"I-Ice..." Naramdaman ko ang paghaplos ni Akali sa balikat ko.

Kagat ko ang pang-ibabang labi habang umiiyak.

Pigil ko ang hininga.

Hindi ako makapaniwala sa lahat ng nakikita ng aking mga mata. Paika-ika kong nilakad ang daan patungo sa bahay namin.

Mula sa labas, naririnig ko na ang hagulhol ni mama na lalo lamang nagpalungkot at nagpatangis sa akin. Pagtungtong at pagkatapos kong tumapat sa pinto, bumungad sa akin ang may namumugtong mga mata na si Rix.

With that, I remembered, she was there when Ice was hit by a motorcycle.

I'm glad she's not as miserable as what I'd expected.

I know... She witnessed everything better than I did.

"Nandito ka na..." bulong niya sa nagluluksang boses.

Pagod na pagod ang kaniyang mga mata. She's physically present, but her eyes were at lost.

"Si mama—" Isang malakas na sampal ang natanggap ko mula sa isa pang babaeng lumapit sa akin.