Bölüm 8/ SİERRA SEN BENİMSİN!

3K 183 42
                                    

Geceye son bir bölüm bırakmıyorum ⚕️
Yorumlarınızada kalbimi 😅🥹🫠💜✨

Geceye son bir bölüm bırakmıyorum ⚕️Yorumlarınızada kalbimi 😅🥹🫠💜✨

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.


Sierra

"Aç kapıyı Serra, böyle kaçamazsın..." banyo kapısının önünde oturmuş, tam yarım saattir ablamın içeriden çıkmasını bekliyorum.

Ona boynumda ki tılsımı söylediğim andan beri kendini içeriye kilitledi ve sadece sessiz kalarak beni delirtiyor.

"Bana boynumdaki bu kolyenin neden kafamın içindeki varlığı uzak tuttuğunu açıklayacaksın. Ben delirdimi düşünerek günlerdir kendimi yiyorum! Anlatmak zorundasın!"

"Üzgünüm..." fısıltılı sesi geçen dakikaların ardından nihayet kulaklarıma ulaştığında sessiz bir nefes çektim.

"Ne için üzgünsün bana bunu anlatacaksın... senin olan bitenle ilgin ne anlamak istiyorum lütfen aç şu kapıyı ya..."

"Sierra..."

Annemin bağırışı kulaklarıma ulaştığında sıkkınca kalktım oturduğum zeminden.

Serranın odasından çıkıp merdivenlerin başında durdum. "Ne oldu?" Gergin sesim evi dolandığında unuttuğum bir gerçeği hatırlatıyordu bana.

"Ersin geldi tatlım."

"Kahretsin... nasıl unuturum!" Hızla odama doğru ilerlediğimde merdivenlerden aşağıya bir bağırtı bıraktım.

"Beş dakikaya geliyorum." Aceleyle odaya girdiğimde üzerimdeki pijamaları çıkardım ve askıdaki şifon elbiseyi hızla üzerime geçirdim. Sutyensiz göğüslerimi ellerimle ayarlayarak elbisenin göğüs kısmına oturttuğumda , aynada alelacele düzelttiğim saçlarımla ayakkabıları beklemeden geçirdim ayağıma.

Kol çantamı alarak içine bıraktığım telefonla Ersini daha fazla bekletmemek için olabildiğince çabuk oluyordum.

Merdivenlere dönmeden hemen önce Serra nın odasına döndü bakışlarım.

"Odaklan, Serra hep burada, ama Ersin bir kez daha kaçamaz..." merdivenlere dönen adımlarım hızla aşağıya inmeme yardım etti.

"Nerede?" Annemi mutfağa girmeden hemen önce bulan gözlerim ondan geçiştirici bir cevap alıyordu.

"Kapıda, iyi eğlenceler." Ardından mutfağa girip gözden kayboldu.

Derin bir nefes aldım ve boynumdaki tılsımı son kez kontrol ettim. Hala yerinde olması bana güven verirken beklemeden ana kapıya doğru ilerledim.

Arabada süren sessizlik beni heyecana itelerken , dizlerimin üzerinde duran çantanın içinden çıkarttığım telefonla dikkatimi başka bir şeye çevirmek iyi geliyordu.

Rehberde Serra'nın numarasını bulduğumda, ona bir mesaj göndermek en iyisi olur diye düşündüm.

"Eve geldiğimde  konuşacağız Serra, bana vermek zorunda olduğun cevaplar var. Ne oluyorsa bilmek benim de hakkım."

Beni Sen ÇağırdınHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin