Duisternis

Hoofdstuk 12

Niks was moeilijker dan herinneren. Elke flits, elk beeld kwam als een mes door mijn hoofd maar ik kon niet bewegen, ik kon niks anders dan stil zitten, voor me uitstaren en het laten gebeuren en ik registreerde maar heel vaag, nauwelijks bewust, dat mensen om me heen bewogen. Ik had totaal geen besef van tijd, het had een heel leven kunnen zijn dat ik daar zo zat als iemand met een angstpsychose, met mijn oude leven dat stukje bij beetje bij me terug kwam. Ik herinnerde me de periode dat mijn ouders weg waren en ik bij mijn opa en oma verbleef, hoe ze me psychisch mishandeld hadden en wat ik daaraan overgehouden had. De pareltjes die mijn vader me had laten zien die stonden voor hem en mijn moeder, parels die ik zou krijgen wanneer ik zou trouwen. De eerste keer dat ik the Omen zag, en Nicolaas die zich vanaf dat moment in mijn dromen mengde. Ik herinnerde me de bloederige tekeningen die ik vroeger zo graag maakte die nu nog steeds in mijn boomhut hingen, tekeningen van dood en verderf. En de posters van metalbands waar ik op jonge leeftijd al van hield. Flitsen van de dieren die ik had mishandeld schoten voorbij en raakten me diep, vooral de kat die ik levend gevild had. De klasgenootjes van jong naar oud die ik gemanipuleerd had, angst die ik ingeboezemd had, het haantje dat ik was geweest. En daarbij vooral de haat naar de mens die me van jongs af aan bijgeweest was. Ineens zag ik ook de connectie tussen mij, de rijkdom van mijn ouders en de gebrekkige opvoeding van mijn grootouders, hoe het zich uitgemond had in het monster dat ik zo lang was geweest, de gevolgen die het had gehad voor mij en anderen. Ineens zag ik gezichtsuitdrukkingen in mijn herinneringen die ik nu kon plaatsen, ik begreep dat mensen achter mijn rug om over me praatten en dat ik daarom een slechte reputatie had, ook bij mensen die mij niet direct kenden. Ik zag ineens hun blikken en elke blik deed pijn. En een deel van mij realiseerde zich, of dacht zich te realiseren en te weten, dat de mens de haat verdiende die ik haar gaf. Het plantte een bitter gevoel in me die ik nooit meer kwijt zou raken, hoe men mijn geheugen ook zou kunnen wissen. Als het weer gebeurde zou dit me toch bijblijven.

   Ik zag mijn dramatische overgang van basisschool naar middelbare school, hoe ik van dominant monster veranderde naar gruwelijke muurbloem, mensen vanaf de laatste schakel van de voedselketen compleet kapot makend, iets dat me prima lukte. Niemand had door dat ik achter de meest hardnekkige, nare roddels zat. Niemand wist dat ik degene was die de mislukte zelfmoordpoging van een meisje twee klassen hoger dan ik indirect op haar geweten had. Niemand wist dat het mijn schuld was dat de gymzaal afbrandde en niemand wist dat het mijn schuld was dat twee leerlingen een derde probeerden te vermoorden. School in mijn tijd was een hel op aarde, maar men dacht dat ik de stille engel was, altijd mijn huiswerk af en altijd alleen, afgescheiden van leerlingen en leerkrachten. Ik was het stille, zwartgeklede meisje die haar lunch alleen in een hoekje bij de kluisjes at, muziek in de oren, afgesloten van de wereld. En iedereen liet me met rust.

   Ik zag het moment dat ik besloot mijn tot dan toe altijd blonde haren zwart te verven. Ik was vijftien en had net een dag eerder de gymzaal in de fik gezet. Ik had mijn haar op school geverfd, voor de lessen aan, en kwam de klas in als een duistere engel, gekleed in een lange zwarte jurk met een hoge split aan de zijkant, gescheurde panty's en kisten, make-up dik en duister, en mijn heuplange haar nat en zwart achter me aan zwevend. En toen ik dat zo terug zag zag ik pas de blikken van jaloerse adoratie op de gezichten van de meiden, steelse blikken van de jongens. Nooit eerder had ik dat opgemerkt omdat, hoewel ik niet gepest werd, ik wel buitengesloten werd en ik mensen achter mijn rug om hoorde fluisteren.

   Toen kwam het moment dat ik Jesse ontmoette, vlak voor ik slaagde voor gymnasium. Ik zag hoe zijn invloed ervoor zorgde dat ik mijn leven beterde en hoe de sfeer in school veranderde nu ik niet meer voor ruzies en ongelukken zorgde. En toen het moment dat Jesse vertrok en ik terugviel in mijn oude gedrag. Het moment dat ik examens had, het moment dat ik gebeld werd en hoorde dat ik geslaagd was en vooral mijn gebrek aan emotie bij dat moment. Mijn diploma uitreiking waarbij ik geprezen werd voor mijn jonge leeftijd, ik was nog maar zeventien omdat ik een jaar overgeslagen had. En daarna de tussenjaren dat ik genomen had waarin ik eerst mijn ouders het leven zuur maakte door mijn immense verveling, die me al snel geld doneerden om rond te reizen zoals ze bij Kev ook hadden gedaan, twee jaar eerder. Ik kwam echter, na vanuit Zuid-Afrika omhoog gereisd te zijn, vast te zitten in Centraal-Afrika van alle plekken op de wereld waar ik voor het eerst in mijn leven echt getroffen werd door het leed van anderen. Ik zag de armoede en de pijn, de kleine kinderen zonder toekomst, de aidsvrouwen en de ouderen die het wonder boven wonder zo ver geschopt hadden in het leven.