Duisternis

Hoofdstuk 15

Tijdens mijn hele verhaal deed Tessa niets. Ze zat zonder te bewegen, was doodstil en keek me alleen aan. En ze luisterde, haar hele lichaamshouding straalde aandacht uit. Het voelde ook best goed om eindelijk mijn hele verhaal kwijt te kunnen, om niet te hoeven pretenderen. Brandon was ook een en al aandacht. Het was ook een boeiend verhaal, al zeg ik het zelf en ik liet geen detail achterwegen. Ik vertelde alles, alles wat me had beïnvloed in de loop van mijn leven en hoe ik verzeild was in de situatie waarin ik nu zat. Toen ik klaar was bleven beide me nog even aanstaren. Brandon was de eerste die in beweging kwam hij stond op, liep een paar rondjes en verdween toen gewoon. Het verbaasde me dat Tessa er niet vreemd van op keek, geen vragen stelde, alleen fronste.

“Het is allemaal echt waar he?” vroeg ze maar het klonk alsof ze bevestiging zocht, niet alsof ze mijn verhaal in twijfel trok. Ik knikte.

“Waarom ben je zo kalm?” vroeg ik. Ze haalde haar schouders op en grinnikte.

“Ik heb wel raarder meegemaakt.” Ze keek me met een duivelse blik in haar ogen aan en zei, “Let op.” Haar mondhoeken trokken zich op tot de bekende, hoektandverbergende glimlach, maar nu trok ze ze verder. En toen ineens kwamen er twee lange, blinkende hoektanden tevoorschijn. Vlijmscherp, dat kon vanaf hier zien. Ze trok speels haar wenkbrauwen op en ging verleidelijk met haar tong langs haar linkerhoektand.

“Je bent… je bent…” begon ik, maar ik hoefde niet verder te praten.

“Een vampier, ja.”

“Hoe weet ik dat ze echt zijn?” vroeg ik. “Dat je echt… echt…”

“Een vampier,” herhaalde ze, nu met een lach. “Ik ben een vampier en ik zal het je bewijzen.” Ze stond op, rekte zich even uit en stond toen ineens aan de andere kant van de kamer. Dat wil zeggen, niet zoals de rest van de mensen die dat konden het deden. Ze flitste niet. Ze bewoog gewoon, maar zo razendsnel dat als ik niet zo goed had opgelet het eruit had kunnen zien alsof ze flitste.

“Wow,” fluisterde ik. “Doe nog eens?” En toen stond ze ineens weer aan de andere kant van de kamer. “En je drinkt bloed?” vroeg ik. Ze knikte. Ik bleef haar gebiologeerd aankijken. Gracieus als een tijgerin stapte ze naar voren, haar benen slank en lang, gehuld in een strakke zwarte broek, haar voeten gesierd door twaalf centimeter hoge hakken, haar dunne bovenlijf gekleed in een strak leren jasje met de rits laag genoeg om een behoorlijke hoeveelheid decolleté te laten zien. Ze liep tot de rand van het bed, zette haar handen op de rand en leunde naar voren zodat ik niet wist waar ik mijn ogen op moest richten. Haar rode haar bungelde in mijn gezicht, haar ogen hypnotiseerden me.

“Op dit moment zou ik alles van je gedaan kunnen krijgen,” fluisterde ze. Haar stem was laag en zoet ik was het meteen met haar eens. Alles. Ik zou echt alles voor haar doen. Haar glimlach kwam weer terug tot ik de tanden zag blonken en ze leunde verder naar voren tot haar volle lippen bijna mijn nek raakten. “Ik kan je nu leegzuigen en je zou het geen enkel probleem vinden.”

“Geen enkel…” begon ik als in trans. Maar toen begon er iets in me te borrelen, iets dat ik  herkende, al koste het me moeite, als het duister en het schudde me wakker. “Ho, whoa, ga eens weg joh!” riep ik en duwde haar van me af. Ze verloor bijna haar evenwicht maar met de ene been die nog op de grond stond wist ze zichzelf in balans te brengen. Haar wenkbrauwen trokken zich op en ze keek me bijna bewonderend aan.

“Jeetje, dat is nog nooit iemand gelukt,” zei ze verbaasd. Ik keek haar fronsend en met open mond aan, niet zeker of ik nou bang voor haar moest zijn of haar trucje indrukwekkend moest vinden.

“Hoe em… hoe ging dat ding waar je vandaag mee bezig was wat je af moest maken?” vroeg ik omdat ik zo erg van mijn apropos was dat ik niet wist wat ik anders moest doen. Dit was het eerste dat in me opkwam.