Duisternis

Hoofdstuk 2

Ik wilde niet naar huis. Toen ik naast hem lag in het grote zwart opgemaakte bed, zijn armen om mijn middel, zijn voorhoofd tegen mijn sleutelbeen, zijn adem zachtjes over mijn borstkas, toen wilde ik niet naar huis. Het was maandagochtend en ik zou over een paar uur college hebben dus ik moest wel weg om te wassen en schone kleren te halen, maar ik wilde echt niet. Ik keek naar hem terwijl hij nog sliep en voelde met een stalker, zij het dat ik daar in zijn armen lag en niet naast zijn bed stond te kijken.

   Hij had donkerblond haar, blauwe ogen en lichte stoppels op zijn kin. Ik was vergeten wat zijn naam was, iets met een B, daar stopte het wel. Er zat een klein ringetje in zijn linkeroor en er hing een dikke zilveren ketting om zijn nek. Gister had hij een rolex gedragen met een wit overhemd en een nette zwarte broek. Hij was rijk, dat was me meteen opgevallen. Oud geld dacht ik, net als ik. Hij zag er te goed gekleed uit om nieuw geld te zijn. Maar het ging me niet om hoe rijk hij was, ik had zelf genoeg geld. Ik was niet blijven plakken omdat hij me drankjes aanbood of omdat ik de illusie had dat ik met hem helemaal ‘het’ kon worden. In mijn leven had ik genoeg mogelijkheden, als ik me er maar voor openstelde. Nee, er was iets anders geweest. Net zoals met de jongen in mijn droom en met Jesse had ik bij hem een gevoel van herkenning, een natuurlijke connectie of zo. Hij had mij eerder gezien dan ik hem en was naar me toegekomen, zijn blik enerzijds aarzelend en afwachtend, anderzijds vrolijk met een stralende glimlach. Ik voelde me bij hem op mijn gemak alsof we iets deelden, al was wat we precies deelden me geheel onbekend. Hij had me vermaakt, iets dat niet veel mensen konden, en uiteindelijk was ik met hem naar huis gegaan. We hadden zo te zien een behoorlijk wilde nacht gehad, zowel mijn als zijn kleren lagen echt overal verspreid over de lichte houten vloer. Het was een stijlvol appartement waarin hij woonde, beige, bijna wit, lichte houten vloer, een lichtbruine kledingkast, het bed en de nachtkastjes waren dezelfde kleur, en een grote spiegel naast de kast. Aan de muur hingen drie posters, eentje van ‘Le Chat  Noir’, een filmposter van de originele verfilming van 1984 en een kleine versie van ‘Zwart vierkant op witte achtergrond’ van Kazimir Malwicz. Grote ramen met een breed vensterbank, breed genoeg om schuin op te zitten en dan nog een boek naast je te hebben. Een plek waar ik graag zou willen zitten op een frisse lentedag met de eerste echte zonnestralen, in een te groot overhemd, een Kundera in mijn ene hand en een grote mok met koffie in de andere.

“Vind je het wat?” hoorde ik naast me. Ik keek naar B die zijn blik omhoog had gericht en zich nu op zijn elleboog duwde. Ik knikte.

“Mooi appartement,” zei ik. “Hoe ben je aan die poster van 1984 gekomen?”

“Ergens op de kop getikt, een paar weken geleden.” Hij glimlachte.

“Wauw… eh…”

“Brandon,” herinnerde hij me. Ah ja, dat was het. Ik voelde dat ik bloosde, waarom wist ik niet precies, en lachte.

“Ciska,” antwoordde ik en we schudden elkaar de hand. Hij reikte over me heen naar het nachtkastje aan mijn kant en pakte een pakje Lucky Strike sigaretten op.

“Ook een?” vroeg hij. Ik knikte en hij stak er eentje tussen mijn lippen. Hij rookte dus binnen. Ik had het nooit geraden want ik rook helemaal niks ervan. “Ik heb een schoonmaakster die geweldig is,” knipoogde hij, mijn gedachten radend. Hij klikte een Zippo open en hield het vuurtje bij mijn sigaret. Ik nam een lange hijs, ademde de rook diep in en blies het uit in rondjes met een gat erin. Nog even en ik kon net zulke vette vormen maken als Gandalf in Lord of the Rings.

   We lagen op onze rug te roken en ik probeerde hem die rondjes met gat erin te leren, maar hij kreeg het niet onder de knie. Ik lachte om zijn misvormde dichte rondjes en hij prikte de mijne kapot.

“Koffie?” vroeg hij uiteindelijk toen onze sigaretten op waren en er as op het bed lag dat naast de asbak die hij op zijn buik had gebalanceerd was gevallen.