Hayatının en zor döneminden geçen Irmak, bir gün bir kitap alıp okumaya başlar ve her şey değişir. /// Genç bir kız olan Irmak, hayatının en zor döneminden geçmektedir: Annesi ile babası sonunda boşanmıştır ama bu, aralarındaki savaşı bitirmek şöyle...
Ve 13. bölüm geldi! Detaylı satır arası yorumlarınızı, düşüncelerinizi ve oylarınızı bekliyorum. Bölümlere varsa arkadaşlarınızı etiketlemeyi de unutmayın! Çok heyecanlı bir bölüm sizi bekliyor, keyifli okumalar!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm şarkıları
Feist - Caught a Long Wind:
"Little bird have you got a key? Unlock the lock inside of me..."
Huzur içindeydi. Annesi yavaşça ve narince onun ipek gibi yumuşak olan saçlarını tararken, o elindeki kendi yazdığı hikaye defterinin sayfalarını çeviriyordu. Banyodan yeni çıkmıştı ve saçları hala ıslaktı. Annesi onu sarı bornozuna sarmış, aynanın önünde yere oturtmuştu. Teninden sabun ve şampuan kokuları yayılıyordu.
"Sen benim mis kokulu, güzel ve akıllı küçük oğlumsun, bunu biliyorsun değil mi?"
Gözlerini elindeki defterden kaldırıp aynaya baktı. Bakışları annesininkilerle buluşunca, sessizce başını salladı. Evet, bunu biliyordu. O annesinin mis kokulu, güzel ve akıllı küçük oğluydu.
Annesi önündeki defteri işaret edip gülümsedi. "Büyüyünce yetenekli bir yazar olacaksın."
Taraktan saçını kurtarıp arkasına, annesine döndü. "Gerçekten mi?" diye hevesle sordu.
"Elbette. Ve işte o zaman ben seninle gurur duyacağım."
Bu cevaptan tatmin olmuş bir şekilde tekrar önüne döndü ve gözlerini kapattı. Annesi saçlarını düzgünce taramaya devam ediyordu.
"Koskocaman çocuk oldu, onu hala sen mi giydiriyorsun?"
Kapının girişinden babasının sesi duyuldu. Başını irkilerek o tarafa çevirince, saçlarının arasındaki tarak canını acıttı ve annesine sokuldu.
"Biraz nazlanmasının ne gibi bir sakıncası olabilir?" dedi annesi. Kendisiyse o tarafa hiç bakmamıştı ama aynadaki yansımadan, ikisinin arasında sessiz bir mücadele yaşandığını görebiliyordu.
"Kaç yaşında oldu. Onu hala sen yıkıyorsun, üstüne bir de giydiriyorsun. Ona bu yaptığının iyilik olduğunu sanıyorsun, ama değil. Bırak bazı şeyleri kendi öğrensin. Onu kendine bu kadar bağlama." Annesine bakıp fısıldayarak, "Unutma ki senin bir oğlun daha var," dedi.
Annesi konuşmanın uzayacağını hissetmiş gibiydi. Kulağına eğilerek, "Sen burada defterine bakmaya devam et, canımın içi, ben babayla konuşup geleceğim," dedi ve kapının önüne gitti. "Ben de zaten konuyu buraya getireceğini biliyordum," dedi babasının karşısına gittiğinde. "Bu çocuk özel. Anlamıyor musun? Onun bana ihtiyacı var."
"Diğerinin yok mu? Kim bilir şimdi nerede? Sahi, onu bu sabah hiç gördün mü?"
Onları duymadığını mı sanıyorlardı? Öyleyse yanılıyorlardı. Çünkü ikisinin ne konuştuğunu duyabiliyordu. Ama yine de önüne bakıp defterindeki hikayelerle ilgileniyormuş gibi davrandı.
