The Coldest Heart

Chapter 30.

Chapter 30.

Leicy's POV

Paglabas namin ng room, napansin kong kanina pa tahimik si Lexter, tsaka nitong mga nakaraang araw. Pakiramdam ko, iniiwasan niya ako. Maybe it is just me, but I really feel it. He's avoiding me. Kaya naman nag-prisinta akong sumama sa kanya at sinabi kong may kukunin ako sa reception ng hotel pero the truth is, wala.

Kahit kanina sa buong byahe. Wala man lang kaming imikin. This is so unsual. Kadalasan kasi, nag-uusap naman kaming dalawa. Lagi siyang nagkukwento ng kung ano ano at hindi ako nagsasawang makinig sa boses niya, but now? I felt like, Lexter is changing.

Habang naglalakad kami papunta sa kitchen, huminto ako. Napansin naman niya 'to.

"Is there anything wrong?" tanong nito. Alam kong alam niya kung bakit ako nagkakaganito. "Leicy?"

"Lexter, iniiwasan mo ba ako?" diretsuhang tanong ko. Nakita ko naman ang gulat sa mukha niya. Hindi siya agad na nagsalita. At iniwas ang tingin nito sa akin.

"Of course not. Why am I gonna do that? You'r— you're such a good friend to me. Ever since."

Natahimik ako dahil sa gulat mula sa narinig kong sinabi niya. Para bang may malakas na energy na biglang humampas sa akin matapos kong marinig 'yon. Kasabay 'non ang pagsikip ng nararamdaman ko.

"Haha, oo naman. Bakit nga naman," sagot dito. Alam kong anytime, bubuhos na ang luha ko, pero pilit kong pinipigilan. Hindi dapat ako umiyak, hindi dapat sa harap niya.

"Let's go, they're waiting for us." Hindi na niya ako nilingon pa nagpatuloy na sa paglalakad, pero hindi ko makuhang sumunod sa kanya kaya naman tumakbo ako pauna sa kanya at hindi dumiretso papunta sa kitchen.

Akala ko tatawagin niya ako para pigilan pero hindi, ni isang banggit o sigaw ng pangalan ko wala akong narinig. Ano na naman bang katangahan 'to? Bakit ba kasi ako patuloy na umaasa.

Sa kakatakbo ko, may nakabangga ako at nakaupo sa sahig dahil sa lakas ng pagbunggo sa akin.

"Leicy?" tumingala ako para tignan kung sino ang tumawag sa akin. Habang umiiyak, tumayo ako at niyakap siya.

"Jerod, ang sakit...sobrang sakit..."

Jerod's POV

Do you know how it feels when you can't able to say what you really feel? I mean, ayokong masira ang pagkakaibigan namin. She's almost like a sister for me, but I cant help myself falling for her. Since then, she captures my heart. Matagal-tagal na din 'tong katorpehan ng puso ko. Torpe na nga takot pa kaya naman, nakukutento na lang ako sa pasilip-silip sa kanya mula sa malayo.

Nasa bar ako, madalas akong nandito kapag off ko at kapag napapaisip ako tungkol sa kahayupan ng puso ko. Tanging alak lang ang nakakaalam ng buong kwento ng buhay pagibig ko. Siya ang unang babaeng nagpatibok ng puso ko, pero hindi ko masabi. Baka kapag sinabi ko, iwasan niya lang ako at ang mas masama. Iwan niya ako.

Alam ko ring labis ang paghanga niya sa anak ng amo ko. Pero hindi ko mapipigilan ang puso niya.

Paglinga ko sa bar counter, may pigura ng isang pamilyar na babae. Siya na naman, nag-iisa at nagpapakalunod sa alak. Para bang nakikita ko ang sarili ko sa kanya. Nilapitan ko siya at pinigilan sa pagtungga ng alak.

"What the hell are you doing here again? Are you stalking me?" she asked in pissed. I met her at siya pala ang anak ng isa sa mga ka-business ni Master Lourd.