LOVE WITHOUT BOUNDARIES

CHAPTER 32

CHAPTER 32

"AYOS KA lang ba, Dainty?" paniniguro ni nanay. "Dainty?" muling pagtawag niya.

Pero sa halip na sumagot ay lumingon uli ako sa labas ng bahay, doon mismo sa punong katabi ng gate. Pilit kong inaninaw kung may makikita pa ako. Pero iba na ang anino ng puno ngayon. Hindi gaya kanina nang pakiramdam ko ay may taong nagtatago. Hindi mawala ang kaba ko, hindi bumabagal ang tibok ng aking puso.

May tao nga ba ro'n? Sino 'yon?

Sinasabi ng kaba ko na hindi ako pwedeng magkamali pero nililinglang ng isip ko ang takot at sinasabing namamalik-mata lang ako. Ngayon lang ako nakaramdam nang ganoong takot. Sa ilang distansyang layo kasi niyon sa 'kin, ramdam ko ang kaniyang tingin.

"Dainty Arabelle?" nagtaas na ng boses si nanay kasabay ng pagyugyog sa mga balikat ko. "Ano ba'ng nangyayari sa 'yo?"

"'Nay..." Napilitan akong ngumiti, pinigilan na ang sariling lumingon muli ro'n. "Wala po, 'nay." Napalunok ako.

Matagal na tumitig sa 'kin si nanay, tila inaalam kung totoo ang sinabi ko. Pero hindi nakaligtas sa 'kin ang pasimple niyang pagsulyap sa kaninang tinitingnan ko. Ako naman ang napatitig sa kaniya, inaalam kung gaya ko ay meron ba siyang nakita. Hindi nagsalita agad si nanay, sa halip ay ngumiti siya sa 'kin. Ang isang kamay niya ay kumilos para isara ang pinto nang hindi inaalis sa 'kin ang paningin.

"Kausap mo pa ba si Maxrill Won?" tanong niya na sumulyap pa sa cellphone.

Umawang ang labi ko at ngali-ngaling ibinalik sa tenga ang cellphone. "Maxrill Won?" lutang kong pagtawag.

"You're such a brat!" asik niya.

"Hala! Sorry," nagbaba ako ng tingin sa kamay ko.

"What's going on? Are you okay?"

"Bakit hindi mo pa binaba ang tawag?"

"You only do whatever you want. Tsh! You're the only person who did this to me, left me hanging on the telephone? Well, phones aren't yet popular in my country but certainly, no one would dare do this to me. They'd be freaking excited to talk to me, unlike you. Tsh. What now, Dainty Arabelle?" ang dami niya nang sinabi.

"Ano...sorry," nasapo ko ang noo at nakapikit na bumuntong-hininga. Hindi pa rin tuluyang humuhupa ang aking kaba. "Ibababa ko na ito, Maxrill Won."

"Seriously?"

"Matutulog na 'ko. Ikaw rin."

Dinig ko siyang bumuntong-hininga. "Fine."

"Good night, Maxrill Won."

"Good night, Dainty Arabelle," masama yata ang loob niya.

Tiningnan ko ang cellphone at saka tuluyang pinatay ang linya. Napalingon uli ako sa gawing tinitingnan ko kanina pero nakasarado na ang pinto.

"Meron ka ba'ng nakita?" nabigla ako sa tanong ni nanay. Nakaawang ang bibig, kabado akong nag-angat ng tingin sa kaniya. "Sabihin mo sa 'kin, ano'ng itsura?"

"Wala po, 'nay..." nagbaba ako ng tingin.

"Dainty?" hinawakan niya ako sa magkabilang balikat at tiningnan nang deretso.

Napailing ako, naitabi ang cellphone sa dibdib ko. "Para po kasing may nakatingin sa 'kin kanina do'n sa labas habang kausap ko si Maxrill Won, 'nay," pag-amin ko. "Nagtatago po sa may pine tree na katabi ng gate natin. Hindi ako sigurado sa nakita ko pero pakiramdam ko po talaga ay may tao."