LOVE WITHOUT BOUNDARIES

CHAPTER TWO

CHAPTER TWO

"SIGURADO KA bang ayos ka lang, Dainty?" tanong ni nanay nang nasa daan na kami pauwi. "Wala bang masakit sa 'yo?"

Umiling ako at napalunok. "Wala po, 'nay. Ayos lang po ako. 'Wag na po kayong mag-alala." Nagbaba ako ng tingin sa mga kamay ko at pinagkutkot ang mga 'yon. "'Nay?"

"Oh? Ano 'yon? May masakit sa 'yo?" nag-aalala talaga siya.

"Wala po." Umiling ako. "Pasensya na po pala kung...naabala ko ang ginagawa ninyo kanina dahil sa kalikutan ko."

Hinaplos niya ang buhok ko. "Aksidente iyon at alam kong hindi mo sinasadya."

Napayuko ako at palihim na naipit ang aking mga mata. Ayaw kong magsinungaling pero hindi ko masabing hindi 'yon aksidente. Na nangyari iyon dahil sa kagustuhan kong makita si Maxrill. Napabuntong-hininga ako at tumingin na lang sa labas ng tricycle.

"Gusto kong tanggapin 'yong sasakyan na inaalok ni Maxpein, Kaday," ngiti ni nanay nang naghahapunan kami.

"Sige po, 'nay!" agad na sang-ayon ni Bree. "Sasama po ako sa pagkuha para makita ko si Maxrill."

Napalingon ako sa kapatid kong bunso. Hindi ko naiwasang isipin kung posibleng makita si Maxrill kung sakali. Napabuntong-hininga ako nang maramdaman ang kaunting inggit. Agad ko 'yong pinalis dahil alam kong hindi 'yon tama.

Awtomatikong nangunot ang noo ng aming ama. "Hindi ba't sinabi ko nang tigilan mo na ang kabaliwan mo sa batang iyon, Bree? Bukambibig mo na ang bunsong Moon, ako'y naiirita na sa 'yo."

Nalungkot agad si Bree. "Hinahangaan ko lang naman siya, 'tay."

"Habang paghanga pa lang ang nararamdaman mo ay itigil mo na. Hindi magpapantay ang mga paa ninyo, Bree. Moon siya at isa ka lamang Gonza." Naroon ang galit sa mga mata ni tatay.

Pakiramdam ko ay hindi lamang si Bree ang nanliit sa sinabi ni tatay. Lahat kami.

"May mga lupang tinatapakan ang mga Moon na hindi malalakaran ng mga paa mo bilang Gonza. May mga lupang para sa atin lamang at hindi magagawang lakaran ng mga Moon. Ang kaibahan? Semento ang sa kanila, putik ang sa atin." Tinapos ni tatay ang usaping iyon.

Nagbaba ako ng tingin, marahan kong inilapag ang hawak na kutsara at nagkutkot ng mga kamay sa ilalim ng mesa.

Hindi naman ako ang sinabihan ni tatay pero bakit pakiramdam ko ay ako ang tinamaan?

Muli kong inalala sa isip kung gaano kaganda ang mansyon ng mga Moon. Maging kung gaano ka-en grande ang handaan ni Maxrill. Iisa lamang ang may kaarawan pero parang buong angkan ang hinandaan.

Maging ang mga regalong natanggap niya ay naalala ko.

Ang sabi ni tatay ay maaari na kaming makabili nang bagong-bago at mamahaling sasakyan sa motor na iniregalo sa kaniya ni Lolo Mokz. O kung hindi naman ay maaari na kaming makapagtapos sa mamahaling unibersidad. Napabuntong-hininga ulit ako. Tama nga siguro si tatay...hindi magpapantay ang aming mga paa dahil Gonza lamang ako at Moon siya.

Nagbaba ako ng tingin sa artipisyal kong paa at minsan pang bumuntong-hininga.

"Sa kaniya na nga nanggaling itong bahay natin," muling baling ni tatay kay nanay. "Ang pag-aaral ng mga bata ay sagot na rin nilang magkapatid. Ano pang pakinabang natin? Baka mamaya ay isipin niyan na ginagamit na lang natin sila."

"Hindi naman ganoon si Maxpein, Kaday. Mabuti siyang bata, napalaki nang tama."

"Naiintindihan ko ang mga sinasabi mo, Heurt. Pero kaya pa naman natin, hindi ba? Wala namang problema sa pagko-commute ang mga bata, walang nagrereklamo. Ano't naghahangad ka ng sasakyan?"