LOVE WITHOUT BOUNDARIES

CHAPTER NINE

CHAPTER NINE

"MAUUNA NA kami," paalam ni nanay kay Aling Nenita.

Pero nasa akin ang paningin ng ale, nakangisi at nanunukso talaga. "Sa susunod na pagkikita, Dainty," aliw na aliw nitong sinabi.

Nakagat ko ang aking labi saka napanguso. "Salamat po, Aling Nenita."

"'Oy, tsk, tita...okay?" talagang mapili ito, natawa si nanay.

"Sige po, Tita Nenita," nangingiting sabi ko sabay kaway.

Nauna akong lumabas, pakiramdam ko ay hindi ako makahinga sa loob ng bahay. Bukod sa nag-aalala akong sa isang iglap ay naroon na naman si Maxrill. Hindi ko maintindihan kung bakit may pagkakapareho sila ng kilos ni nanay. Nakabibigla. Iyon bang magugulat ka na lang na naroon na sila sa tabi, likod o harap mo. Nang hindi mo nakikitang lumalapit.

Napanguso ako. Siguro ay ako ang may problema. Natural lang ang bilis nila. Ako ang mabagal at hindi sila.

"Aren't you saying good bye to me?" napatalon ako sa gulat nang mangibabaw ang tinig ni Maxrill!

Nasisiguro kong naroon ito ngayon sa balkonahe ng kaniyang kwarto at nakatunghay sa 'kin! Iba talaga abg dating ng kaniyang boses, para iyong kuryenteng dumadaloy sa bawat ugat na meron ang aking katawan. Hindi ko maintindihan. Siya ang natatanging mayroong ganoong epekto sa 'kin. Ni minsan ay hindi ko iyon naramdaman sa iba. Natutuliro na ako sa kaiisip.

"I'm the one leaving," dagdag niya!

"Ano..." hindi ganoon kalakas ang pagsagot ko, siguradong hindi niya narinig. "Bye-bye!" nakapikit, nakayuko kong sagot saka ako naglakad-takbo papalayo.

"Ya!" narinig kong sigaw niya, lalo akong napapikit ngunit hindi ako huminto.

Sa halip ay marahan akong nagmulat sa takot na madapa. Nagtago ako sa ilalim nang malaki at malagong puno at doon siya pilit na sinilip.

Nalukot ang mukha ko nang makitang panay rin ang pagsilip niya kaya naman lalo pa akong nagtago.

Para siyang kidlat... Kabado kong nasabi sa isip. Totoong parang kidlat ang boses niya sa akin. Dumaragundong sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. Napapapikit ako sa kaba.

Muli ko siyang sinilip at gano'n na lang ang gulat ko nang makitang panay pa rin ang pagsilip niya. Nakagat ko ang daliri ko, lukot na lukot ang mukha.

Hindi kita kayang harapin, Maxrill. Kumuyom ang isang palad ko saka muling sinulyapan ang gawi niya. Pero natanaw ko na sina Bree at nanay. Nang muli kong tingnan ang balkonahe sa kwarto ni Maxrill ay wala na ito roon.

Minsan pa akong sumilip bago umalis sa pagtatago sa ilalim ng malaking puno upang salubungin sina nanay. Gano'n na lang ang pagtataka nilang pareho.

"Bakit nariyan ka?" ani nanay.

"Ano..." napanguso ako at hindi na maalis ang pagkakayuko. "Umuwi na po tayo, nanay."

"Hinahanap ka ni Maxrill, ate! Bakit nauna ka na?" tila bale-wala man lang kay Bree na hinanap ako ng lalaking iniibig niya.

Umawang ang labi ko at biglang nakonsensya. Ako ay sumasama ang loob dahil sa iniisip niyang makipag-date kay Maxrill, na nagpapaganda siya para rito. Pero siya ay hindi man lang kakitaan ng pagtatampo sa 'kin nang hanapin ako ni Maxrill.

"Hindi ako...komportable sa kaniya," naisagot ko.

Totoo naman 'yon pero hindi dahil ayaw ko ni Maxrill. Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko sa t'wing malapit siya. Sa una lang parati malakas ang loob ko, gaya nang yayain ako ni nanay na maghatid ng pichi-pichi. Pero natatanaw ko pa lang siya sa malayo ay nagkakandaloko-loko na ang aking sistema.