LOVE WITHOUT BOUNDARIES

CHAPTER 27

"SERIOUSLY, DAD?" naroon ang sarkasmo sa tinig ni Maxrill Won. "How come you believed in Maxpein and Maxwell's words and you can't trust mine?"

"Maxrill Won," naroon ang alinlangan sa tinig ni tiyo. Napatitig siya sa anak nang masalamin doon ang hinanakit nito.

"You always do this, chairman."

"Son, listen—"

"Fine," mariing sagot ni Maxrill Won, ang hinanakit at hindi pagsang-ayon ay naroon pa rin sa kaniyang tono. "I don't want to argue with you anymore. Believe whatever you want."

Hindi agad nakasagot si tiyo. "Thank you, anak,"bagaman naroon ang sinseridad sa tinig niya nang tumugon.

"I'll stay there for a week."

"Two weeks, Maxrill."

"I said, one week."

"Two weeks, anak, para good boy ka."

"You're messing it up again, I said, one week and that's final." Naiinis na naman si Maxrill Won.

"Ako ang magdedesisyon, Maxrill Moon."

"You go to Japan, then."

"Maxrill Won!" nagbabanta ang tinig ni tiyo.

"You're making me really mad, dad."

"Should I ask your sister to convince you?"

"Damn it," dinig kong asik ni Maxrill Won. "Just kill me." Iyon lang at bumalik siya papasok sa aming kwarto dahilan upang mag-iwas ako ng tingin sa gawing panggagalingan niya. "I'm leaving," batid kong huminto siya sa mismong gilid ko, ramdam ko sa akin ang kaniyang tingin. "I'm going to Japan to freaking move on." May diin ang sarkasmo niya.

Marahan man ay nakangiti ko siyang nilingon. "Ingat ka, Maxrill Won."

Matagal siyang tumitig sa akin. "You believe my words, right?" umaasang bulong niya, ang lungkot ay gumuhit sa kaniyang mga mata. "Unlike them, you trust my words, right?"

May kung anong kirot na gumuhit sa puso ko nang maghalo ang pag-asa at lungkot sa mga mata at boses niya.

"Maxrill Won..."

Hindi ko alam kung bakit kailangan niyang itanong ang mga iyon. Pinilit kong mameke ng ngiti, umaasang mapapalitan niyon ang lungkot sa mga mata niya.

"As long as you believe in me, I don't care what others think of me, Dainty," dagdag pa niya.

Ang pekeng ngiti ko ay mabilis na napalitan ng pag-aalala nang makita ko ang hinanakit sa kaniyang mga mata. Ang pag-aalinlangan ko ay biglang napalitan ng kasiguraduhan dahil sa ganoong itsura niya. Malayo iyon sa natural na reaksyon ng kaniyang mukha sa t'wing hindi nakukuha ang kaniyang gusto.

"Oo naman, Maxrill Won," sinsero kong sinabi.

Matagal siyang tumitig sa akin, tinitimbang ang sinseridad sa aking sagot. Dahilan para ako mismo ay timbangin ang sariling mga salita upang malaman kung sapat ba ang naitugon ko sa kaniya.

Bumagsak ang paningin niya sa sariling talampakan at matagal na nanatiling ganoon. Hindi ko alam kung ano ang kaniyang nararamdaman. Gusto kong malaman kung ano ang kaniyang iniisip. Pero pakiramdam ko ay wala akong karapatang hingin alinman sa mga iyon ngayon. Mukhang isa ako sa dahilan upang makaramdam siya ng ganito. Marahil ay dahil alam ko sa sarili kong may parte rin sa akin na sang-ayon kina nanay at tiyo.