LOVE WITHOUT BOUNDARIES

CHAPTER 11

CHAPTER 11

NAPATITIG AKO sa mga mata ni Maxrill na nakapako sa akin. Ang mga kamay niya ay ramdam ko sa balat ko sa aking likuran.

Ano ba ang meron sa mga titig niya at nararamdaman ko hanggang kaluluwa? Ayaw ko mang isipin pero pakiramdam ko ay may nababasa ako roong paghanga. Pero sa kabilang banda, kinukwestyon ko ang sarili kung paano siyang hahanga gayong suot ko pa rin ang maskara?

Anong meron sa mga kamay niya at pakiramdam ko, nagawa niya nang hawakan ang puso ko? Wala na akong magamit na salita para maipaliwanag ang nararamdaman ko sa oras na 'to.

Let me be your moon, then.

Pakiramdam ko ay inubos ng mga salitang 'yon ang kakaunti na lang na lakas ko. Nanlambot ang mga tuhod ko, naramdaman ko nang saluhin niya na naman ang bigat ko bago pa 'ko manghina.

"You tired, Wednesday?" pabulong pang dagdag niya, mariin akong napapikit.

Bakit pati 'yong boses niya yata ay gusto ko na? Nag-aalala na ako sa sariling nararamdaman at naiisip. Hindi ko alam kung normal pa ba 'yon, pakiramdam ko ay hindi na.

"Hindi kasi...Wednesday ang pangalan ko,"ngumuso ako.

"You never called my name, too," bulong niya.

Natigilan ako at nag-angat ng tingin. "Ano..."

"Ano?" ginaya niya ang aking tono, natatawa.

Nakagat ko ang aking labi saka napanguso. "Ma..." Hindi ko masabi! "Ano...n-nahihiya ako,"nalukot nang todo ang mukha ko.

"Saan?"

"Sabihin ang pangalan mo."

"Really, why?"

"Kasi..." hindi ako makapagbigay ng dahilan.

"According to Time's Magazine, my name's the most beautiful name on earth."

"'Yong Max—"

"'Yong Moon," ngisi niya.

Ngumuso ako, muntik ko na sanang masabi ang pangalan niya kung hindi niya ako pinangunahan.

"Say my name, Wednesday," malambing na aniya, may kung anong kiliting idinulot sa buo kong sistema.

Nakagat ko ang aking labi. "Nahihiya ako."

Bumuntong-hininga siya. "Call me baby, then."

Nagugulat akong tumitig sa kaniya, nakaawang ang labi, hindi makapaniwala.

Baby...? Nasipsip ko ang laman ng magkabila kong pisngi at paulit-ulit na kinagat 'yon nang walang masabi. Pakiramdam ko ay namula ang buong mukha ko, ang init ay lumalabas sa ilong ko. Hindi ko maipaliwanag ang kiliti, hindi na lang sa tiyan mararamdaman iyon kundi sa buo nang katawan.

"Maupo na tayo," pabulong kong tugon, gamit na gamit ang kakaunting lakas ng loob, ngunit hindi na magawang salubungin pa ang mga tingin niya.

Dinig ko siyang bumuntong-hininga. "All right, then."

Hindi ko inaasahang nang alisin niya ang kamay ko sa kaniyang dibdib ay hindi niya na iyon bibitawan. Dahil hindi makapaniwala ay talagang nakatuon ang paningin ko sa magkahawak naming kamay hanggang sa maihatid niya ako sa mesa.

"Hmm?" aniya dahilan para muli akong mag-angat ng tingin.

Napapamaang, napapahiya kong inalis ang tingin sa mga kamay namin. Naagaw ko ang sariling kamay sa kaniya saka naitago ang mga iyon sa likuran ko.