Cherry-picked Pitfall

Chapter VIII

THE PLACE FELT like home, but I could see the difference between the city where I had been to and the unknown islands of Hermoso Fuego. Nakakapanibago man, nakakabighani pa rin ang lugar na 'to. Pakiramdam ko, tama ang pagpunta ko rito. Everything seemed so new, and it felt like it was telling me to choose this place over my past memories, to let go of the pain and start the next chapter of my life.

Saglit akong napatigil at napalingon sa nilalakaran namin nina Diyang, Kalypso, at Poli. The road we were walking to suddenly became muddy. I was about to poke Diyang, but she turned to me even before I did.

"Ate, sure ka kaya mong dumaan sa madulas na mga bato? Malapit na ang batis."

Rinig ko sa boses ni Diyang ang malasakit kaya naman napangiti ako. "Of course, hindi naman siguro malalim 'yon," sagot ko kahit na nabahala na agad ako nang makita ang lubak at putik sa dinaraanan namin. I was an adventurous person but going to a place I never visited, a place where I didn't have an old friend with, it was nerve-wracking. Nakakahiyang madulas sa harap ng mga taong hindi mo kilala.

"Makipot lang ang batis. Hindi iyon mahirap tawirin, Sera. Kaya mo 'yan." At nagawa pang tumawa ni Poli saka tumango-tango. I tapped his shoulder as a sign of affirmation but he was taken a back.

"Ay!" Diyang even reacted. And Kalypso was stopped to look at us. Napatigil na rin tuloy ako at hindi nakapagsalita. Hanggang sa napatango si Diyang na parang may na-realize. "Oo nga pala. Hindi ka taga-rito, Ate. Pasensya na. Hindi kasi sanay sa pagtapik o pagdidikit ang mga lalaki at babae rito na hindi magkasintahan o magkamag-anak. Nasanay lang kami pero sa totoo lang, wala namang malisya o masamang hangarin ang pagtapik." Diyang gave me an awkward smile.

"No. I should have asked. Pasensya na. Naninibago pa ako pero, noted, tatandaan ko 'yan," I told them.

"Pero, Ate, hindi naman kaila-" Before Diyang could finish her take, I interrupted her which just made her scratch her nape.

"Ano ka ba? Dito na ako nakatira ngayon. Pansamantala man o hindi, kailangan kong irespeto ang kultura niyo." Then I gave her a sweet smile. "Ano? Tara na?" I added, so we could continue walking again.

But Poli didn't move an inch. "Hinatid ko lang kayo rito pero sa tulay talaga dapat ang punta ko," he stated.

"Tulay?" I asked in curiosity.

Nakita kong napangiti si Poli na parang nagustuhan niya na nagtatanong ako sa mga bagay tungkol sa Hermoso Fuego-mukhang ipinagbilin talaga ako ni Laurice sa kanya. "Oo, papunta 'yong bayan kung saan may maliit na simbahan, paaralan, pamilihan, at building para sa mga manggagawa," paliwanag niya na tinanguan ko naman. "Kapag nalibot mo na ang sakahan at mga magagandang tanawin sa pagtawid niyo ng isla, doon ka naman ililibot ni Diyang," sabi pa ni Poli.

"Excited na ako!" Diyang reacted.

Hindi ko na nagawang tanungin pa si Poli. He immediately left after that.

I was walking in curiosity about the places he mentioned when I was stopped. We already reached the stream they were referring to.

"Woah!" Diyang looked at me with amused eyes. "Ang cool ng sapatos mo, Ate! Akala ko mahihirapan ka kasi baka madulas tapos madudumihan! Saan mo binili 'yan? Mahal 'yan, ano?"

I just smiled at her. "Hindi ko na maalala kung kailan dahil matagal na. Regalo lang din sa 'kin kaya hindi ko alam kung magkano." That sounded sincere but it was a lie. Caleb brought this pair of shoes and he gave it to me in an ordinary day. Bigla akong napaisip kung bakit ko ito dinala, bakit tanda ko pa ang araw na 'yon, at bakit ako niregaluhan ni Caleb noong araw na hindi naman espesyal. Umiling na lang ako and pinagpagan ang kamay na naitukod ko sa bato kanina habang tumatawid.