Cherry-picked Pitfall

Chapter X

KALYPSO INSISTED TO fetch me back at Llanura after lunch even though I kept on refusing to. Kahit sabihin kong mainit at may pagkakaabalahan naman ako sa bahay ay pinagtulakan pa rin nila akong lahat—kaya wala na ring nagawa si Kalypso. Pakiramdam ko ay napilitan lang siya.

"Sigurado ka? Magpapaiwan ka na rito?" muling tanong ni Kalypso nang marating namin ang Llanura.

Tumango ako saka ngumiti. "Alam kong marami kang pinagkakaabalahan, Brother. Kaya ko na ang sarili ko. Dala ko naman ang cellphone ko at kinuha ko ang number ni Tita Cora kaya makakatawag ako kapag may problema man," paliwanag ko.

"Sige. Mag-ingat ka. Huwag kang masyadong lumayo," sabi nito saka kumaway na parang aalis na. Pero bigla siyang natigilan at ibinalik ang tingin sa 'kin. "Sera, pasensya na kung hindi maganda ang salubong ko sa 'yo. May mga iniisip lang ako kaya hindi ko nakonsidera ang biglaan mong pagdating. Makakabawi rin ako."

I playfully slapped the air as I felt comfortable with what he said. "Naku, Brother Kalypso. Naiintindihan ko naman. Lahat tayo ay may pinagdaraanan. Hindi niyo kailangang bumawi. Mas marami po kayong responsibilidad bilang alagad ng Diyos," sabay ngiti ko na abot hanggang mata.

I saw how he blinked in wonder. "Sa tingin mo, magiging pari ako?" he suddenly asked.

Nagulat ako sa naging tanong niya kaya hindi ko naiwasang mapaisip din. I tried assessing him but since I didn't know him that much, I couldn't care but shrugged. "Hindi pa po ba kayo sigurado?" I asked him.

Then he gave me a genuine yet short smile as it didn't reach his eyes. "Sigurado pero may mga tanong pa akong gustong masagot bago ako ma-ordinahan," he answered. Hindi ko alam kung ano 'yon pero tumango na lang ako bilang pag-sang-ayon, a sign of respect to someone who have choices and backstories that we never knew.

"O, sige. Aalis na muna ako. Titingnan ko ang pagpapatayo ng simbahan," paalam niya.

"Sige, Brother. Salamat sa oras at sa paghatid sa 'kin. Sa susunod, kapag gawa na ang bagong chapel, bibisita ako." Nginitian ko lang si Kalypso hanggang sa tumalikod na siya at lumakad palayo.

When I was left alone, I sighed upon looking at the picturesque in oddly melancholic way as the emotions that was abruptly built inside me were satisfying. I mean. . . Seeing how peaceful and healthy Islas de Hermoso Fuego, I felt like everyone in these islands seemed to know what they were doing, what they wanted, what they needed, and what they have to do in their lives.

"Sana kaya ko rin," I started talking to myself while drowning at the beautiful scenery at the other side of Llanura. "Sana magawa ko rin," I murmured, thinking about the life changing decisions I had in life because I needed to and I wanted to.

"Hindi mo naman kailangan maging magaling sa isang bagay para sumubok. Kailangan lang, gusto mo at masaya ka sa ginagawa mo."

Mabilis akong napalingon sa likod ko nang marinig ang hindi pamilyar na boses. At nang magsalubong ang tingin namin ay mabilis akong napatalikod ulit sa kanya. "Kanina ka pa. . . po?" Mahina ang boses ko dahil hindi ako sigurado sa kung paanong paraan ko dapat siya kausapin. A mysteriously dignified man older than me and definitely higher in status quo.

"Hindi ko alam kung ano ang tinutukoy mo. Pasensya na kung bigla-bigla akong nagsasalita." He blinked for a second and smiled shortly. "Saka hindi ko sinasadyang marinig yung pinag-uusapan niyo ni Kalypso." Then he scratched the back of his ear.

"Sir. . ." Bago ko pa matuloy ang sinasabi ko ay parehas kaming napatigil.

I saw how his right brow raised. "Anong tawag mo sa 'kin?" He faked a laugh ironically with his serious tone.

"Iyon ang tawag ni Diyang sa 'yo kaya. . ." I just nodded as I could not finish my sentence.

Damon held his chin as he bobbed his head. "Sa Villa Alquiza nag-OJT si Diyang bilang Tourism student kaya siguro nasanay siya sa tawag niya sa akin bilang boss niya pero lahat naman dito ay Damon lang ang tawag sa akin unless kasama ka sa mga manggagawa o trabahante ng pamilya namin." Then he gave me a more relaxed expression in his eyes as he still smiled timidly.

"Mukha namang hindi masungit," bulong ko pero narinig niya pala.

"Masungit ako. Aminado ako roon. Pero sino ang nagsabi sa 'yo nyan? Si Policarpio, ano?" Damon sat on the mantle I brought and placed on the grass field.

I tilted my head, confused on how he was treating me. Parang kanina lang ay ang sungit niya sa 'kin.

"So. . ." Damon looked up to me. "Pumunta ka rito para kay Kalypso?" And his question rang a bell in am awful way.

"Ano?" I couldn't help but scoffed as an immediately reaction. "I'm assuming. . . you misunderstood?"

"Ang alam ko lang may bagong dayo sa Hermoso Fuego pero hindi na ako nagtanong kung bakit mo naisipang dito pumunta. Narinig ko kanina kung paano maging concern sa 'yo si Kalypso kaya naisip kong baka. . . kayo?" sabay lingon niya sa 'kin na may malisya.

I gave him a grimace. "Si Brother Kalypso? Magpapari yung tao at wala akong gusto sa kanya. Iba ang dahilan kung bakit ako napunta rito. Ngayon ko lang din siya nakausap nang matino," I explained in a gentle manner. "Best friend ko si Laurice kaya ako nandito," dugtong ko at bago ko pa maipaliwanag ang mga susunod kong sasabihin ay sabay kaming nagbanggit ng parehas na bagay.

"Girlfriend ni Poli."

Napatango ako matapos naming matigilan. "Kilala mo si Laurice?" I asked him.

"Sa katunayan, pwede mong sabihin na ako ang dahilan kung paano sila nagkatuluyan. I introduced Poli to Laurice," paliwanag naman niya habang pinaniningkitan ng mata ang malayong parte ng Llanura.

Matapos niyang sabihin 'yon ay hindi ko na alam ang isasagot ko kaya ngumiti na lang ako saka tumingin sa malayo, kung saan siya nakatingin.

Mayâ-mayâ ay nagsalita na naman siya. "So bakit ka nandito?" he randomly asked—though I felt he was filled with curiosity because I was a new person in this place. Ganito ba siya sa lahat ng tao sa lugar na pinamamahalaan niya? Normal lang ba na maging komportable ang mga tao rito na parang pamilya o kaibigan agad ang turing sa 'yo?

"Gusto kong magsimula ulit," I simply said.

It was a general statement but I never knew that he would take it into a different level. "Nakulong ka ba?" Hindi ko magawang magalit o matawa dahil kita kong seryoso ang reaksyon niya. His eyes told me that it was not out of judgment, that he was just asking accordingly.

I pursed my lips as I thought about it because figuratively, I made sense. "Siguro? Kasi gusto kong makalaya." Then I smiled generously.

"Parehas tayo," he uttered.

I immediately gazed upon Damom with narrowed eyes. But before I could react hilariously, he even smiled. "Bakit ka pala nandito sa Llanura?" I knew he was trying to change the topic.

"Ito palang ang alam kong lugar dito kaya ito pa lang ang kaya kong puntahan at balik-balikan." Then I shrugged.

"Pwede kitang i-tour," he suggested.

"Hindi po ba kayo busy, Sir Damon?" I asked, trying to emphasize the S word for him to realize that he shouldn't be slacking off, wandering around his place when he must be busy working in his office or what not.

"Sa totoo lang, hindi ako makapagtrabaho ngayong araw," he reasoned out as his lips twitched.

Matagal na katahimikan bago ko naisip na hinihintay niya lang ang sagot ko hanggang sa tinapik ko siya. "Tara?" I just said.

Damon had no precised expression when he stood and guided me to walk. "Teka saan muna tayo pupunta?" I stopped him with a question.

He looked at me, blinked, and sighed afterward. "Ever heard of Primavera Milagrosa?"