Cherry-picked Pitfall

Chapter XXVII

THE WARMTH of Calley's clothes comforted me in this windy weather. She was just looking at me while we were walking away from Villa Alquiza. Suddenly, my daughter gave me a reassuring contagious smile, so my eyes sparkled in response. Seeing how precious that curve made me promise one thing. I would do everything for you not to lose that happiness and kindness that you could offer to the world, Anak.

Huminto ako saglit nang malampasan ko ang tulay patungong bayan saka inayos ko ang pagkarga sa kanya. Inayos ko ring saglit ang kanyang damit na medyo naiangat. Nang lingunin kong muli ang nilalakaran kong daan sa pagitan ng mga pamilihan ay nakita ko ang isang pamilyar na mukha.

"Napadalaw ka!" I excitedly greeted Laurice as my smiled flashed for her.

She rushed her way towards my direction and gave me a hug. Then she pulled me towards the bridge between bayan and bukana. When Laurice stopped, she faced me. "I am really sorry, Sera!" Her voice sounded so concerned. "Okay ka lang ba? Ha? I quickly booked a flight to help you out, just in case, since I was the reason Caleb found out you are here. Ano? Sinaktan ka ba niya? Inaway ka ba niya? Nanggulo ba siya?"

I shook my head. "Far from my worst expectations on him, he is trying to convince me. He wants us back, Laurice!"

"Sana tinaboy mo! Walang hiyang 'yon." Mukhang mas malalim pa ang galing ng isang ito kaysa sa akin. Hindi niya pa rin talaga nakalilimutan ang mga kinwento kong kabastusan ni Caleb. Hindi ko rin naman siya masisisi roon dahil totoo naman.

"I did! Ayaw pa rin niyang tumigil. Iniisip niyang madadaan niya pa rin ako sa mga pakiusap at efforts niya. Pero huwag kang mag-alala, kilala mo naman ako. Hindi naman ako basta-basta magpapadala sa mga sinasabi niya."

"Well, that means may sinasabi pa rin siya at pinakikinggan mo pa rin siya. Sera, talaga ba? Sana natuto ka na. Caleb's personality is a whole damn red flag, remember? We already talked about it!"

"Words, Laurice," I stopped her.

"Sorry, Calley. That's your father. You'll learn about him in the future." This woman. Napaikot ang mga mata ko nang sinabi mismo iyon ni Laurice kay Calley baka ako tumawa. I totally got her point. Hindi ko pwedeng pagtakpan sa anak ko kung anong klaseng tao ang ama niya. Makikita, malalaman, at maiintindihan rin niya iyan kapag nagka-isip na siya.

"Anyway, there's more to worry about, Sera." Laurice called my attention with that. "Alam mo ba ang usapan ngayon ng mga tao sa isla pagdating na pagdating ko?"

I just hummed as a response because I felt like I already knew the answer.

"Hindi ka na raw nahiya sa asawa mo at dikit ka raw nang dikit kay Damon?!" Hindi pa ako nakakapagbigay ng reaksyon ay naunahan na ako ni Laurice. Pabuka pa lang ang bibig ko nang umandar na ang mga salita niya. "Oh my gosh! First and foremost, bakit ka naman mahihiya sa asawa mo? Siya naman ang may problema kaya nasira ang marriage niyo like hello? That's so obvious. Ikaw ang nandito. Alam dapat nila ang side mo. Tapos may prejudice dahil ikaw ang babae na dapat mag-maintain ng peace sa family? That's just BS!"

I just gave Laurice a straight face for reacting that way. After all, she's my best friend and she would always care for me. I couldn't blame her for whatever she said.

"Isa pa, ano namang kinalaman ni Damon dito? Para namang close kayo? Masyadong issue ang mga tao!"

That. I needed to clear that one. Kaso hindi ko naman nagawang magpaliwanag tungkol sa pagiging malapit ko kay Damon dahil naglakad na papuntang bukana si Laurice. Naisara ko ang pagbuka ng bibig ko at tumikhim na lang. I decided to follow her instead. Never mind. Hindi na ako nag-abala pang isingit sa usapan. Alam ko namang walang magiging problema tungkol doon dahil maiintindihan niya ako.