Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam.
Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınm...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Üzülme kelebeğim, Bugünü atlatırsak; Yarın diye bir şey yok.
Yuvarlak bir masanın etrafına dizilen bedenlerimiz dışarıdan bir araya gelen insanlar görüntüsü veriyor olsada hiç birimizin kafası burada değildi. Bu gece sadece bedenen, bu mekanda, bu yuvarlak masa etrafında oturuyorduk. Solumda Karan, sağımda Ateş oturuyordu ama ben kendimi iki ateş arasında oturuyormuş gibi hissediyordum. Dillerine vurdukları kilit ihaneti gözlerine taşımış söylemeselerde bana olacakların kısa bir gösterimini sunuyordu.
Gözlerinde dönen film spoiler verir gibi beyaz perdesine kan sıçratmıştı. Ben bu yüzden gözlerinde ne görürsem göreyim arka planda hep kan vardı.
Karan ikinci kez masanın üzerinde duran telefonunu aldı. Zaten bakmış olduğu hatta ezberine kazıdığına yemin edebileceğim adrese tekrar baktı.
Ateş bakışlarıyla Karan'ın yüzüne odaklanmışken sessizliği bozdu. "Eminim ilaçlardan yürümek onu yavaş yavaş tüketmek isteyeceksin ama bu çok riskli. Doktor para aldıkça işini yapacak ama sağı solu belli olmaz. Hem.." duraksadı. Ne diyecekse onu zorladığı belliydi. "İşler ters gider doktorla bağlantı kurduğumuz ortaya çıkarsa annem beni değil onu tercih eder." dedi.
Annesi Ateşi bir noktada istemiyordu sanırım.
"O zaman da annemi onun yanından almam zorlaşır. Kaybederim hatta." dedi. Sertçe yutkundu.
"Beklemeyeceğiz." dedi Karan çatık kaşları binbir şey düşündüğü belli olan gözleri nihayet kendine bir odak seçti ve Ateşe verdi dikkatini.
"Yani o kadar beklemeyeceğiz. İlaç işi olmaz. Annen kısmını bilemem onun kararını sen ver. Ama Pantere yanlış ilaç verme işi... uzun sürer." dedi. Bakışları bana kaydı. "Çok isterdim ama olmaz."
"Ne kadar beklemekten bahsediyorsun ?" dedi Ateş. Biraz sert bir tavırla söylemişti bunu ve Karandan da aynı şekilde cevap aldı. "Sen ne olsun istiyorsun ?"
"Bu gece başlayalım yarın bitsin." dedi Ateş.
"O kadar da değil. Doktorla konuşacağım ben." dedi Karan.
"Ben konuştum zaten. Ayrıca doktor daimi olarak yanlarında kalıyor haftada bir gün sadece iki saat ayrılıyor. Telefon diyeceksen o hiç olmaz ikide bir iletişime geçemeyiz riskli."
Karan elini masaya koyup Ateş'e doğru eğildi. "Senin konuşmuş olman hiçbir şey ifade etmiyor benim için. Senin lafına güvenip de mi hareket edeceğim !" dedi.
"Farkındaysan bu işte en başından beri beraberiz. Güveniyoruz birbirimize. Kaldı ki şuan burada olma sebebin birlikte hareket ediyor oluşumuz. Yoksa banane kimin nefesinin derdinden." dedi Ateş. Bakışları son cümlesini söylerken üzerimde gezinmişti.
