Karan Haznedaroğlu. 27 yıldır her istediğini elde eden, sadece adıyla bile bütün kapıları açabilecek bir adam.
Şimdi her şeyden çok istediği bir şey vardı. Onu alarak buz tutmuş kalbinin en güzel köşesine saklamak, gülümsemesiyle çıkan güneşte ısınm...
Oy verdiysek iyi okumalar satır arası yorumlarında sizi bekliyor olacağım.
Geçen bölüm için koyduğum sınırda sizden çokça yorum istemiştim, gerçek yorumlar... bazı tatlı okuyucularım bölüm gelsin diye random atmışlar beş bin kadar :) O kadar tatlısınız ki... İstediğim bu değildi ama yine de size çokça teşekkürler. Bölümden sonra bana mesaj atın lütfen minik bir sürprizim olacak sizlere. 🤍
İyi okumalar.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oyun alanından yüzümde kocaman bir gülümsemeyle çıkarken Karana takılmadan edemiyordum. "Aşkım nasıl vurdum ama seni." dedim omzuna omzumla vururken.
"Bende anlamadım nasıl vurulduğumu." dedi Karan başını ağır ağır iki yana sallarken. Ben tekrar omzumla omzuna vurunca bana şöyle bir baktı. O da bana omuz attı. Bir rüzgar hissettim... Cam, kapı mı açtılar acaba diye soracakken kendimi Uygarın kolları arasında buldum.
Vay hayvan herif bir omuz attı uçtum. "Abi ?" dedi Uygar 'ne yapıyorsun ?' dercesine bakış atarken hala beni tutuyordu kollarında. "Oha Karan !" dedim toparlanırken. Karan nedense uçmamdan memnun bir halde kahkaha attı. Uygarın önünden beni çekerken de Uygara sert bir bakış attı. Beni karşı ki dağlara fırlatırken sorun yok, Uygar yalayıp, tutunca sorun oluyor.
Tabi ki büyük bir triple Karanın beni kollarımdan yakalayıp kendine çekme girişimlerinden ustalıkla kaçındım. Çalışan elinde tuttuğu kutuyla bize doğru gelirken bende ona adımladım. İçinde telefonlarımız vardı oyuna girmeden önce bırakmıştık. Daha çalışanla aramda birkaç adım varken ışığı yanan telefonumu fark ettim ama ben alana kadar sönmüştü.
Kutudan telefonumu alıp ekranı açarken diğerleri de aynı şeyi yapıyor bir yandan da Derenin, Mirazı vurmasını konuşuyorlardı.
Şifremi girip telefon ekranımı açtığım anda karnıma bir ağrı girdi.
Ciddi anlamda sanki karnıma bir düğüm atıldı gibi hissettim.
Alpaslan 9 cevapsız çağrı...
Kesinlikle bir şey olmuştu yoksa böyle arka arkaya aramaz diye düşünürken arkamdan sesler yükselmeye başladı. "Alpaslan beni aramış Hale."
"Alpaslan beni de aramış."
"Yalnız beni bile aramış."
"Beni de... beni niye aradı ki ?"
"Beni aramadıysa valla darılırım..." diyen Anıl saniyeler sonra "Alpaslan aramamış ama canım anam mesaj atmış. İçliğini giymeyi unutmuyorsun değil mi anneciğim yazmış."
Onlara arkam dönüktü. Hatta çokta odaklandığım söylenemezdi aklımdan bin bir şey geçerken kalbim ağzımda atıyordu. Tam o an elimde ki telefon tekrar çaldığında ekranda yine onun ismi vardı. Bekletmeden açtığımda ilk konuşan ben oldum "Alpaslan iyi misin ?"
