"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
Giriş bölümünü okuduğunuz ve yolladığınız güzel mesajlar için çok teşekkür ederim...
Kaldığımız yerden devam edelim.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın...
\==============/
🎶Twenty One Pilots- Heathens
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bu hikayede betimleme yapabileceğim olaylar yok.
Neyi betimleme yapabilirim ki?
Bir katilin nasıl can aldığını mı? Bir hırsızın nasıl para akladığını mı? Bir suçlunun nasıl suç işlediğini mi?
Hayır hiç birini güzel bir dille, edebiyat yaparak anlatamazdım. Hiçbirine aklınız yetmezdi.
Ne benim edebiyatıma, ne de işlenen o suçlara.
Bende dümdüz anlatmaya karar vermiştim.
Yan yana durduğum adama baktım ve derin bir nefesi ciğerlerime çektim. Tam karşımdaki odada Zihin Katilleri duruyordu. Bu ismi onlara ben vermiştim. Herhangi bir hastama veya bir seansıma böyle isim takmıyordum tabiki deAncak bu sefer işlerin farklı olduğunu hissediyordum ve nasıl desem... Benim de eğlenmem gereken yerler olmalıydı. En iyisi bir mahlas bulmaktı.
İçeride beş kişi vardı ve benim tarafsız olarak durmam gerekiyordu. İtiraf etmeliyim ki daha dün akşam, Tanrı ile baş başa kaldığımı hissettiğim o akşam bunu kolay olmayacağını ve ilk deneyimim olacağını itiraf etmiştim.
Açıkçası korku, tohumlarını içime rast gele atmıştı evet ama ben daha çok heyecanlı hissediyordum.
Acaba bu olaydan sonra kariyer yapabilir miydim?
"Bence seansa gecikebiliriz." Kolunu hareket ettirmesiyle o ana tekrar döndüm ve kariyer yapma planını kafamdan attım.
En azından şimdilik.
Ona döndüm ve kucağımdaki dosyaları daha sıkı kavradım. "Neden ki?" Diye sordum. Kahve gözleri bana döndü. Eliyle koridorun diğer tarafını gösterip benim yürümemi bekledi.
Ve işte şimdi yan yana koridorda yürüyorduk.
"Onlar hakkında pek bir şey bilmediğini sanıyorum?" Bu bana yönelik bir soruydu ama ben susmayı tercih ettim. "Sonuçta her şey sayılı kağıt parçasının olduğu dosyalarda değil." Gözlüğümü bir kez daha düzelttim. "Benim işim de bu?" Dedim. Bu sefer sorum onaydı.
Bir soru da olmayabilirdi tabi.
"Ben kağıt parçasına bakmam, ajan. Ben insanların zihnine, ruhuna, karakterlerine bakarım." Kafasını salladı. Merdivenlerden aşağı kata inerken merkezdeki kafeteryaya indiğimizi anladım. "Sen oturacak bir yer bul ve bana ne içtiğini söyle." Tam karşımda durdu. Şöyle bir oturma alanlarına baktığımda mükemmel bir yerin boş olduğunu gördüm.
