"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
Güzel okumalar diliyorum sizlere. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
\=========/
🎶 Halsey - Him & I
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim gecenin karanlığına alışmış, arabanın farlarını vurduğu aydınlık yoldaydı. Yüzümün yarısına camdan vuran sokak lambalarının soluk turuncu renkli ışığı vuruyordu. Biraz da boğazım acıyordu ama hallolurdu.
Neler hallolmuştu bu mu olmayacaktı?
Kollarımdan aşağı doğru akan kanı hissttim. Aslında kan da değildi o, sadece gerginlik ve korkuydu. Ben kana benzetmiştim sadece. Her neyse...
Kollarımdan aşağı akıp giden kanı hissettim. Bileklerime doğru yavaşça hareket ediyordu ve sanki avcuma düştükleri an kötü bir şey olacaktı. Oysa ki ne kan vardı ne de kötü bir şey.
Belki de kötü bir şey olacaktı.
Aklıma Alex geldi.
Onu aramama rağmen açmamıştı ve kriz geçirmememin tek nedeni belki de Victor'un beni arabaya bindirip elimi hiç bırakmamış olması olabilirdi. Şuan bile bir eliyle direksiyonu kontrol ederken diğeriyle elimi tutuyordu. Parmağının biri elimin üzerini yavaşça okşuyordu. Elimde çevirdiğim telefona baktım ve Alex'den herhangi bir mesaj bekledim.
Mesaj gelmedi.
Arabanın yavaşladığını hissettiğimde kafamı kaldırıp ön camdan dışarıya baktım. Eve gelmiştik.
Ev.
Aracın motoru sustu ve ama Victor'un eli durmadı. Bir kaç saniye öylece oturduk. En sonunda Victor hafifçe bana döndü. "İyi misin?" Diye sordu. Ona bakarken düşündüm. Gerçekten iyi miydim? Kötü değildim ama çok da normal hissetmiyordum. Bir şeye ihtiyacım vardı. Şuan bir şeye çok ihtiyacım vardı. Boğazıma yumru oturdu ve başımı salladım.
Bir şey olduğunu anladı.
Yine de sessizliğini koruyarak elimi bıraktı ve arabadan indi. Hızla arkasından inerken omuzlarıma bıraktığı kendi ceketine sarındım. Arabayı kilitlerken ben onun yanına çoktan gelmiştim ve eve doğru yürümeye başlamıştık. Kapının kilidini açarken eve girmeden son bir kez boş ve karanlık sokağa baktım.
Kapıyı arkamdan kapattı ve sesli bir nefes bıraktı. Omuzlarımdaki ceketini ona uzattım. Önce elime sonradan yüzüme bakıp ıslanmış ceketini aldı ve askılığa astı. İkimiz de sırılsıklam olmuştuk. Beni öpüşünü hatırlarken dudaklarımda sızladı. "Patricia," diye fısıldadı. Sesi kadife gibi hissettirdi. Kusursuz ve dümdüz.
Bana doğru gelirken sırtımı soğuk duvara yasladım. Duvarla arasında kalırken parmak uçlarını çeneme sürttü. Gözleri bir anlığına kapandı ama sonradan geri açıldı. "İyi değilsin değil mi?" Diye sordu bu sefer. Beni anlamasını istemiyordum. Beni tanımasını da istemiyordum.
