"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Onu çok seviyordum.
Kalbimle yaptığım savaşı kaybetmiştim ve bir savaşı kaybettiğim için hiç üzgün değildim çünkü bu savaşı kaybetmek ona aşık olmak demekti.
Ona aşık olmuştum.
Arabaya binmeden hemen önce, "Victor," Dedim. Bana döndürdüğü vücuduyla beraber yüzüme bakarak, "Efendim?" Dedi. Bir otoparktaydık ve ben ona onu sevdiğimi söylemeye çok yakındım. Tüm cesaretimi toplamış bir şekilde nefes aldım ama sonrasında vazgeçtim.
Biraz daha bekleyebilirdim çünkü bunun kaçamak bir şekilde otopark köşelerinde olmasını istemiyordum. Gülümsemeyi deneyerek, "Yok bir şey, sonra söylerim." Deyip arabaya bindim ve onu beklemeden kapımı kapattım. Kendimi koltuğa bırakırken içimi yiyip bitiren heyecana gülümsedim. Çantamı dizlerimin üzerine koyarken Victor arabanın etrafından dolanıyordu. Alex'i aramam lazımdı bu yüzden çantamı açıp telefonumu alırken çantanın nedense boş olduğunu fark etim.
Dikiz aynasından Victor'a bakarken onun arabada uzaklaştığını gördüm. İstemsizce kaşlarımı çatarken sırtımı çevirip gittiği yöne baktım. "Victor, nereye gidiyordun şimdi?" Kendi sesimi arabanın içinde sadece ben duyarken gözlüğümü ofiste unuttuğumu fark ettim. Yeniden Victor'a bakarken, "Sen gelmeden çıkar alırım." Dedim ve aracın kapısını açıp çantamla beraber indim. Kapıyı açık bırakırken otoparkın bir kaç kolonunu geçmiştim ki omzumun üzerinden geriye baktım ve Victor'u yere çökmüş bir şekilde gördüm.
Adımlarım tam kolonun yanındayken durdu.
Sonra fark ettim ki tek duran ben değildim. Benimle beraber zaman durdu, dünya durdu ve ben öyle durdum. Gözlerime yansıyan alev topu bedenime sıcaklığını vururken yemin ederim yanımdaki kolonun titrediğini gördüm. Kollarımı yüzüme siper ederken aracın patlama sesi kulaklarımı çınlattı. Dengem sarsıldığında düşeceğimi sandım ama ayakta dimdik duruyordum. Kollarımı çekerken şok içinde ve kaskatı bir şekilde karşımdaki yanan arabaya baktım.
Sonra bir başka ses duydum ama bu ses bir kolonun yıkılma sesi değildi de sanki bir kalbin yıkılma sesi gibiydi.
"Hayır!" Diyordu o ses ve sonra ismimi sayıklıyordu. Beynim çalışmıyordu, olduğum yere mıhlanmıştım. O an fark ettim ki sadece dudaklarım oynuyordu. "Victor," Diye mırıldandım. Mırıldanırsam beni duymazdı, beni duyamazsa öldüğümü düşünürdü.
Öldüğümü düşünmesi...
Çok acı verirdi.
"Victor," Dedim bir kez daha. Otopark saniyeler içinde dumanlar altında kalmış ve alarmlar ötmeye başlamıştı. Biraz daha sesimi yükselttim. "Victor!" Diye bağırdım. Ellerim bedenime ne ara yapışmıştı onu çözememiştim. Gri dumanların ardında onu gördüm. Beni görür görmez gözlerindeki rahatlamayı ve korkuyu gördüm.
