"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
Merhabalar :) Sizi çok özledim, onları daha da özledim :))
Bugün (01/02/2023) bu serüvene başlayalı tam 1 yıl oldu ve ne kadar teşekkür etsem az...
Bölüm sonunda daha fazla konuşmak istiyorum, keyifli okumalar diliyorum.
Nice senelere Zihin Katilleri ile!!
•❅──────✧❅✦❅✧──────❅•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hayat seçimlerden ve getirdiği sonuçlardan ibaretti aslında. Önünüze iki seçenek koyar ve sonucunu söylemeden seçmenizi beklerdi. Kapıma bir adam gelip bana bir seçim sunduğunda sonuçlarını bilmiyordum. Basit bir iş teklifiydi, bir ajan ile ortaklık kurup bir davayı çözecektik.
Aslında hiç de basit değildi.
Elbette bunu o an bilemezdim ve kabul etmemem için önümde hiçbir engel yoktu. Kabul ettiğimde hayatımın aşkını da bulacağımı bilmiyordum. Bu seçimlerimin belki de en güzeliydi. Victor benim hayatımdı, ondan kurduğum bir aile ise nefes almamı sağlayan tek şeydi. Bir oğlumuz vardı ve ikimizin de kalbini attıran en değerli ilaçtı.
Victor ile çok şey yaşadık. Bana hala kırgın mı bilmiyorum ama bunun olmasını istemiyorum, o zaman da istememiştim. Aşkımın hayatı söz konusuydu ve ben bu aşkı kaybetmek istemiyordum.
Yine olsa, yine aynı şeyi yapardım. Bunu ölene dek savunacaktım.
İnatçı biriydim, belki de Victor bu yönüme aşık olmuştu. Gerçi ona bir keresinde bunu sorduğumda o benim her şeyime aşık olduğunu söylemişti. Elbette bende bunun aynısı olduğunu dile getirdim. Dediğim gibi, hayat seçimler sunardı ve biz bunları seçmekle yükümlüydük.
Victor ve ondan oluşan bir aileyi seçtiğim için dünyanın en mutlu kadınıydım. Tanrıya bunun için sonsuz teşekkür ediyordum.
"Bebeğim, orada mısın?" Mutfaktan içeriye uzattığım kafamla birlikte içeriye göz attım ama kimseyi göremedim. Az önce oğlumuz William ile burada iken bir anda nereye gitmişlerdi? William'ın üç yaşında olması onu fazlasıyla hareketli bir çocuk yapıyordu evet ama Victor? Resmen William'la beraber yeniden büyüyordu ve ondan daha hareketli bir çocuk olmuştu.
Hayatımda gördüğüm en güzel babaydı.
Başımı iki yana sallayıp banyoya doğru gittim ve elimdeki çocuk kıyafetlerini makinaya atıp düğmeye bastım. Alnımdaki teri silerken çocuk odasını toparlamamın üzerinden iki saat geçtiğini fark ettim. Duvardaki saat ile bakışmamın ardından mutfağa yeniden giriyordum ki bahçeye açılan kapısından küçük bir beden içeriye doğru fırladı.
"Anne!" Diyen beden bana doğru koştuğunda gülerek hızla yere eğildim ve onu kollarımın arasına aldım. "Tatlım, nerelerdesiniz? Baban nerede?" William sorduğum soruyu hiç de umursamayarak elindeki çiçek demetini bana uzattı. Elinden aldığım papatya demetine bakarak, "Bunları senin için aldım anne. Beğendin mi?" Burnuma dayayıp kokladığım çiçekler enfes kokuyordu. Daha sonra William'ın saçlarını okşayıp iki yanağından da öptüm. "Harikalar bir tanem. Çok teşekkür ederim, senin gibi bir oğlum olduğu için çok şanslıyım."
