"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
Yeni bölüm ile yeniden burada toplandık. Keyifli okumalar diliyorum. Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
\===========/
🎶The Weeknd - After Hours
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Zihnim hatırlıyordu, hafızam güçleniyor ve aklım daha çok şey gizliyordu.
Ben daha çok şey anlamaya çalışıyordum ve daha çok yok oluyor gibi hissediyordum.
Empati yapmak bile beni yoruyordu ama bırakamazdım. Çünkü birinin bedeni haksız yere toprağın altındaydı ve ruhu soğuk vücuduna tutunamamıştı. Bunun sorumlusu ben değildim belki ama olay açıklığa kavuşmadığı her an benim ruhum bedenime tutunuyordu.
O kadar sert tutunuyordu ki beni öldürüyordu.
Küvetin içindeki bedenimi çıkardım ve suyun mermere damlamasına izin vererek biraz bekledim. Neyi beklediğimi bilmiyorken öylece boşluğu izlemekle yetinmiştim. Victor'un da evinde bir küvet vardı ve sabahın beşinde kendimi içine bırakmıştım.
Kabuslar beni ter içinde bırakarak uyandırmıştı.
Kendi aldığım havluma sarınıp hızla merdivenlerden üst kata çıkıp, göz ucuyla da Victor'un kapısına bakıp kendi odama daldım. Hala uyuyor olduğunu biliyordum çünkü odasının kapısı bir kez bile açılmamıştı.
Belki de uyumuyordu ve öylece odasında kalıyordu.
İşi çok zor olmalıydı çünkü nasıl psikolojik olarak ayakta durduğunu bilmiyordum. Eğer bu gece de uyumamışsa kendimi gerçekten fena halde kötü hissedecektim.
Belki de ona seans vermeliydim?
Bu fikri bir kenara not alırken daha poşetlerinden çıkarmadığım kıyafetlerimden bir kaçını alıp giyinmeye başladım. Odadaki boy aynasından kendimi izlerken zayıf bedenime baka kaldım.
Altımda siyah bir pantolon, üzerimde ise boğazlı ama ince bir krem rengi bluz vardı. Saçlarımı küçük havlu ile kurulayıp kıskaçlı toka ile tutturdum. Odamın kapısını yavaşça açarken hemen karşı odaya baktım. Kapı hala kapalıydı. Merdivenlerden parmak ucumla inerken kendimi mutfağa attım.
Akşamki yemeği o hazırladıysa sabah kahvaltısını da ben yapabilirdim.
Akşam yemeği...
Bana söylediği cümleler kafamda bir kez daha canlı canlı dönerken elimi kalbime koydum. Bir şeyler oluyordu ve ben bunu çözemezken sanki kalbim anlıyor gibiydi. Kalbimi böyle hızlandıran veya mideme ağrılar saplayan şeyi fark etmekten korkuyordum.
