"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Küçükken büyükbabam beni gezmek için dağların eteklerine götürürken yolda gördüğüm her şeyi hafızama kazımamı isterdi. Bunun nedenini ona sorduğumda bana dediği şey bir gün her şeyin gidici olup, aklın kalıcı olduğunu belirtmesiydi. Hep iyi şeyleri aklımda tutmamı, kötülere yer vermemem gerektiğini vurgulardı.
Çünkü bazen insanın en büyük düşmanı kendi zihni olabiliyordu.
İnsan zihninde kalan acıyla kendine o kadar çok işkence çektiriyordu ki sonunda hayattan soyutlanmaya başlıyordu.
Bunun bana olmasından korkuyordum.
Kayıp giden yolu izlerken aklıma dağın eteklerinde bulduğumuz çiçekleri getirmeye çalıştım.
Hatta bir gün büyükbabamla bir yamaçta bulduğumuz kuzum Zencefil'i hatırlamaya çalıştım.
Zencefil bana o kadar iyi gelmişti ki istemeden gülümsedim. "Ne düşünüyorsun?" Dakikalar süren sessizliği sürücü koltuğunda oturan Victor bozduğunda dönüp ona baktım. "Küçükken bir kuzum vardı, onu çok seviyordum. Aklıma o geldi sadece," dedim. Göz ucuyla bana bakıp yola geri döndü. "Kuzu mu? İlk defa duyuyorum. Genelde köpek ya da kedi olmuyor mu? Belki bir kuş?"
Kafamı iki yana salladım. "Ben küçük bir kasabada büyüdüm ve o kasabada büyükbabamla dolaşırken bulduğumuz bir kuzuydu. İsmini Zencefil koymuştum." Titrek bir nefes çektim. Keşke Zencefil şuan olsaydı ve ona sarılabilseydim.
Ya da büyükbabam,
Ya da Alex?
"Zencefil ha? Yorum yaparsam yaşama ihtimalim kaç?" Küçük bir kıkırtı dudaklarımdan firar etti. "Oldukça küçüktüm tamam mı? Ve Zencefil o an bulduğum en güzel isimdi." Yeniden ona dönüp baktım ve o da bana baktı.
Sonra genişçe gülümseyip önüne döndü.
"Öyle diyorsan, öyledir ortak." Başımı koltuğa yasladım. "Ne kadar kaldı?" Diye sordum. Kolundaki saate baktı ve, "İki üç dakikaya ordayız." Başımla onaylarken bir anda kafama dank eden düşünce ile öne doğru atılıp elimi direksiyonu tutan koluna koydum.
Önce onu tutan elime, sonra bana baktı.
Hızla elimi geri çekerken, "Şey oldu, şey yani ben sana geliyorum ama ben sormadım. Biriyle yaşıyor musun? Ya rahatsızlık verirsem? Ya yanlış anlaşılırsa? Gelmemem gerekirdi değil mi? Ben çok aptalım, nasıl düşünemedim ki?" Konuşanın sadece ben olduğumu anladığımda bir anda sustum ve utançla Victor'a baktım.
