"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
2. Bölüm ile biz geldik. İstenmeyen olaylar oldu... Çok zor şeyler yaşadık ülkecek biliyorum.
Belki bir nebze de olsa kafanızı dağıtabilir yazdığım bölüm.
Keyifli okumalar, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın...
\===========/
🎶Rag'n'Bone Man - Human
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yirmiz sekiz yaşındaydım. Yirmi sekiz yıllık ömrümün son beş senesi, kendime döndüğüm o beş sene aslında bunu yapamadığımı fark etmiştim. Beş senemde işim gereği hep insanlarla iç içeydim. Çok fazla şey görmüştüm.
Çok fazla zihin ve ruh görmüştüm.
Kendime dönmeyi başaramadım dedim ya aslında bunu her şeyden çok istiyordum.
Meditasyonlara başladım.
Böyle şeylere inanmayan biriydim. Küçükken her sabah izlediğim televizyon programlarında bu tür meditasyonların iyi geldiklerini söylerlerdi de ben inanmazdım.
Bazen ön yargıları yıkmak gerektiğini bu son beş senemde öğrendim.
Bu yıktığım ön yargılar işimde oldukça yardımcı olurken en sonunda kendime dönmeyi başarmıştım.
Evimin ahşap parke zeminine serdiğim siyah matın üzerinde otururken boynumdan göğsüme doğru akan ter damlasını hissettim. Yarım saatlik bir ev sporunun ardından meditasyon yapmak için yere bağdaş kurarak oturmuş, ellerimi kafamın üzerinde birleştirmiştim.
Karşımdaki televizyonda otuzlu yaşların başında genç bir hanımefendi eşliğinde meditasyon yapıyordum.
Bu kadını seviyordum.
Sağa doğru eğilerek üst bedenimi esnettim ve tempolu nefesler alıp verdim. Başka bir ter daha boynumdan aşağı süzülüyordu. Aynı esnemeye diğer tarafa da yaptığımda öfkeli bir nefes bıraktım ve televizyonu kapatıp yerden kalktım. Zihnim çok doluydu.
Eğer kafamın içine girebilseydim çıkış yolunu asla bulamayacağımı biliyordum. Biraz koşu yapmam lazımdı. Üzerimdeki sporcu atletin üzerine gri hırkamı giydim ve siyah taytımı düzeltip kendimi dışarıya attım. Kapının önünde dururken aklım bir an iki gece önceki mektup olayına gitti. Olduğum yerde derin bir nefes alırken kulağıma kulaklıklarımı takıp rastgele bir şarkı açtım.
Kendimi kaldırıma attığımda tempolu koşuşuma başladım. Tanıdık olan onlarca sokağı koşarak geçtiğimde bir kaç tanıdık insanla da karşılaşmıştım. Yoldan geçen anne ve kızı görünce kendi ailemi düşündüm.
Mükemmel bir aile olamayabilirdik ama fazlasıyla kötü de değildik. Beni anlayan ve üzüldüğümde saçlarımı okşayan bir babam vardı.
