"Her insan potansiyel bir suçludur..."
Peki ya siz? Siz bir potansiyel suçlu olduğunuzu anlayabilir misiniz?
Ahh, sanmıyorum.
Çünkü onlarda anlayamadılar...
#Suçlular 1 (02/02/2023)
#Olaylar 2 (06/12/2023)
Nasılsınız? İyi misiniz? Ben iyiyim teşekkür ederim.
Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Keyifli okumalar...
\==============/
Lana Del Rey - Born To Die
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Karşımda kardeşimin irileşmiş gözleri vardı.
Ne yapacağımı bilemeyerek elimi kapıdan çekip geriye bir kaç adım attım. O da eş zamanla bana doğru bir kaç adım atıp evin içine girdi ama ayakları ondan bağımsız gibiydi. Dudakları aralandı ama sonra yeniden kapandı.
Bu iki sefer olduğunda ben konuşma kararı aldım.
"Alex," Dedim yeniden. Gözlerim dolmuş alt dudağımı sertçe ısırmıştım. "İyi misin?" Bana yine uzun uzun baktı. Arkamda bir kıpırtı hissettiğim de herkesin salona çıktığını biliyordum. Sonrasında beklemediğim bir şey oldu. "Abla!" Diye bağırıp boynuma sarıldı.
Alex boynuma sarılıp alnını omzuma yaslayıp ağlamaya başladı. O ağladıkça benimde gözlerimden yaşlar hızla akıyordu. Ellerimi sırtına koyup iyice ona sokuldum. "Abla." Dedi bir kez daha. Başka bir şey diyemiyordu ama sesindeki acı tondan kalbim sıkıştı. Elimi saçlarına atıp okşadım. "Geçti." Dedim. Neyin geçtiğine dair en ufak bir fikrim olmadan.
"Özür dilerim, özür dilerim, özür dilerim. Her şey için özür dilerim. Alex... Özür dilerim." Defalarca kez içimden de bunu tekrar ettim. Hala daha Victor'dan da özür diliyordum ama zihnimi okuyamadan bunu bilemezdi. Çünkü hala suçluydum bunu ölene kadar bilecektim.
Geri çekilirken kızarık gözlerini bana dikti. Ellerimi yanaklarına yaslayıp alnından öptüm. Gözyaşlarını silerken yenileri akıyordu. Karşımda o kadar küçük bir çocuktu ki kendime bir kez daha kızdım. Tıpkı geçmişte olduğu gibi bu küçük çocuğu yeniden üzüyordum.
Çok hatalarım vardı.
Ve bunlar nasıl geçecekti asla bilmiyordum.
Sersemlemiş bedenini çekiştirip içeriye çektiğimde koltuğa oturdu ve Ashley'nin ona getirdiği bir bardak suyu içti. Herkes oturma odasında bir yere otururken bakışlarım ayakta duran Victor'a kaydı. "Onu ben çağırdım." Dedi. "Her şeyin artık bitmedi lazımdı Patricia." Sonrasında dudaklarını oynatıp üzgünüm dedi. Bu konuda Victor'u da anlıyordum ve asla ona kızmamıştım. Bunu birinin yapması gerekiyordu.
Alex yeniden bana baktığında bir şey demedi ama kafasını göğsüme yaslayıp kollarını belime doladı. Bende ona sarılırken koltukta geriye yaslandım. Elim yeniden yumuşacık saçlarıyla oynamaya başlarken Sam ve Ashley'nin odadan çıktığını gördüm. Sanırım gidiyorlardı ve Victor'da onların peşinden gitti.
"Babamın bize anlattığı masalı hatırlıyor musun Alex?" Diye mırıldandım.
"Babam bize hiç masal anlatmazdı." Diye fısıldadı.
