Kankamla Evlenmek mi? (tamamlandı.)

vazgeçmek istemiyorum...

"Na... Nasıl öğrendin?" Bu ne demekti şimdi yani Aslı bana aşık mıydı? Bu sefer şaşkın olan kişi bendim. Ama hayır Aslı da hala şaşkındı ve benden bir cevap bekliyordu. Peki ne diyecektim. Ben bilmiyordum. Ben bunu sorarken alacağım cevabın "hayır" olacağını sanmıştım. Aslı "sen ne saçmalıyorsun? İyice kafayı üşùttün" falan derdi. Ama bunu demezdi. Yani demeliydi. Ben onu sadece arkadaşım olarak görmüştüm ya da öyle olmalıydı. Ben hiçbir kadına aşık olamazdım.

"Yani gerçekten beni seviyor musun?" diye tereddütle sordum. Aslı cevap vermeye korkuyordu. Bense sormaya. Ama konuşmalıydık. Bunu yapmak zorundaydık. Böyle susamazdık. Stres ve sinirden ellerimi saçlarımın arasından geçirdim. Aslı'nın başı eğik suç işlemişte cezasını bekleyen çocuk gibi duruyordu. Ona doğru yaklaştı. Elimi onun sol omzuna koydum.

"Aslı beni gerçekten seviyor musun?" dedim. Belki basit bir hoşlantıdır. Zamanla unutulur olamaz mıydı yani? Aslı başını aşağı yukarı salladı. Ama hala gözlerime bakmıyordu. Çenesinden tuttum, başını yukarı kaldırdım. Ama hala gözlerime bakmamak için ısrar ediyordu.

"Aslı bana bak." dedim oldukça yumuşak ses tonumla. Bakışlarını çekinerek kaldırdı. Artık tam anlamıyla bana bakıyordu. Bu mavi gözlerde kaybolabilirdim. Ama hayır! Buna izin vermeyeceğim. Ben hiçbir kıza aşık olamam.

"Ne zamandan beri?" diye sordum. Bakışlarını tekrar kaçırmak istiyordu. İzin vermedim.

"Bilmiyorum" dedi.

"Ne demek bilmiyorum Aslı? Mutlaka biliyorsundur." dedim.

"Bilmiyorum Mert! Ama ne önemi var ki." dedi. Ama bu benim için çok önemliydi. Gözlerine istemsiz olarak kızgın bakmıştım. Bunu yaparken farkında bile değildim aslında. Aslı:

"Ne zaman olduğunu bilmiyorum Mert gerçekten. Ama ilk sen 9. sınıfta Elif'e çıkma teklifi ettiğinde üzüldüğümü fark etmiştim." dedi. Dediği kızı hatırlamıyordum bile ama Aslı dokuzuncu sınıftan beri bana aşık mıydı?

"Dokuz mu? Yani Emre'den bile önce mi?" dedim. Emre ile olan konuşmamız aklıma geldi.

"O zamandan beri bana aşık mısın?" dedim. "Ama bu çok saçma! Senin sevgililerin vardı." dedim. O:

"Seni unuttuğumu sanmıştım. Yani Emre hep yanımdaydı. Ona aşık olduGumu sanmıştım. Ama o tercih yapmamı isteyince ben sensiz olamayacağımı hissettim. Sonrasında ise senin beni anlamaman içindi. Belki de seni unutmak için ama yapamadım işte. Unutamadım." Aslı'nın gözyaşları akıyordu. Onun gözyaşlarını silmek isterdim ama yapamadım. Hızla ondan ayrıldım.

"Aslı ben... Ben özür dilerim ama yapamam. Lütfen eskisi gibi arkadaş kalalım." dedim. Aslı şaşırmıştı. Ama sonra gözyaşlarını kendi sildi. Bana kızgın ve bir o kadar da kırgın bakışlarla:

"Bunca yıl sende hiç mi birşey hissettirmedim. Sadece arkadaş mı kalmak istiyorsun Mert?" diye sordu. Ben ona arkamı dönük "evet" dedim. Çünkü onu ağlarken görmek istemiyordum. Ona yardımcı olamazdım. İstediğini de veremezdim. AslI:

"Üzgünüm Mert! İstediğini yapamam. Çünkü benim de duygularım var. Tek başıma yaşamak bile zorken böyle senin herşeyden haberin varken yapamam!" dedi. Sonraki ses ise kapının örtülme sesiydi. Aslı gitmişti ve bir daha döner miydi bilmiyordum. Hayatımın on yılı gitmişti. On yıllık arkadaşım, sırdaşım herşeyim gitmişti.

O gece eve erkenden geldim. Aslı belki döner diye. Beni arayan telefonlara bakmadım. Herkes Merveyle ilişkimi merak ediyordu. Bense sadece Aslı'yı. Nerede olduğunu biliyordum ama onu almaya gidemezdim. Buna hakkım yoktu.