Tears of The Unwanted Wife

CHAPTER 9: Someone

IVAN

Kinabukasan maaga akong nagising para pumasok sa opisina. Carmella is sick at hindi ko naman papayagan na si Sandra ang gumawa lahat ng gawaing bahay. So pagkagising ko ay gumawa na ako ng mga gawaing bahay.

Pagkatapos kong maligo. Tinuyo ko na ang buhok ko saka ako lumabas ng kwarto.

Me and Sandra shared the same room while Carmella is in the other room.

Napangite ako ng wala sa sarili.

I remembered Sandra, masyado siyang maalagain. The truth na hindi naman dapat niya alagaan si Carmella dahil hindi niya ito responsibilidad pero kahit ganon she don't mind to think about it.

Dapat nga magalit si Sandra kay Carmella. Pero masyado siyang mabait at kinalimutan nalang niya lahat ng nangyari.

'Ang swerte ko talaga kay Sandra.'

Habang nag aayos ako ng necktie sa harap ng salamin naagaw ng atensiyon ko ang isang lalagyan ng gamot.

Napakunot ang nuo ko dahil dito. As far as i know hindi naman ako naglalagay ng kahit anumang gamot dito.

Because curiosity kills me. Lumapit ako upang i-check yun.

This medicine was unfamiliar to me. Kaya naman binasa ko kung para saan ito.

Mas lalong napakunot ang nuo ko ng mabasang 'this medicine should be taken for those person who has an heart disease'.

So para ito sa may sakit sa puso?  Pero kanino?

Hindi kaya--- dali dali akong lumabas ng kwarto at tinungo ang kusina.

Ang there i saw Sandra cooking. Bigla itong humarap saakin habang nakangite kaya parang may unting kirot ang naramdaman ko sa puso ko.

"Ohh, baby kain na the food is ready" sabi nito habang matamis na nakangite saakin.

Hindi ko siya kayang gantihan ng ngite dahil sa tinding kaba na nararamdaman ko. Takot akong malaman ang totoo.

"Bakit? Sandra bakit?" I ask her in a serious tone. Nawala ang ngite nito at napalitan ng pagkakunot ng noo.

"W-what do you mean?" utal nitong sagot.

Unti unti akong lumalapit sakanya. Habang siya naman ay nagulat lang ang pagtitig sa mga mata ko.

Ng nasa harap na ako ng lamesa hindi ko napigilang mapapikit ng mariin.

"FU*CKSH*T!" frustrated na mura ko saka hinampas ang lamesa.

"Sayo toh diba?!" sigaw ko sakanya saka ihinarap sakanya ang gamot na nakita ko sa kwarto.

Nikita ko naman ang panlalaki ng mata nito. Para siyang gulat na gulat sa tanong ko.

"I-ivan let me explain.." sabi nito saka napatakip sa bibig niya bago tuluyang bumuhas ang mga luha niya.

"Ano?! Sandra! Answer me?!" bulyaw ko ulit saka ako napahawak sa mga mata ko para pigilan ang pag-agos ng luha ko.

"I-iv--" hindi na nito natapos ang sasabihin ng magsalita ako.

"Please, Sandra please tell me..." i said in a soft tone.

Ang sakit, sobra akong nasasaktan at natatakot sa magiging sagot niya.

I look to her eyes sincerely. There i can see pain in her eyes. Napapikit ito ng mariin saka napahagulgol.

"YES! Ivan yes, may s-sakit ako sa puso.." paliwanag nito.

Kaya tumalikod ako at tinakpan ang mukha ko para hindi niya makita ang pag-iyak ko.

Hindi ako iyakin. Pero ang sakit lang talaga ng nalaman ko.