Tears of The Unwanted Wife

CHAPTER 20: Broken

IVAN

Mula nung isang araw hindi ko na magawang lumabas sa kwarto ko.

Mula nung araw na galing kami sa wide brige. I can't imagine what will my life be kung mawawala si Carmella.

Nahihiya din akong lumabas at magpakita sa kanila.

Ayaw kong makita si Carmella na nakalagay sa isang--arghh!

Ang sakit lang isipin na pakatapos ng lahat ng nangyari, ito rin lang ang kinalabasan.

"C-Carmella.." paos na tawag ko sa pangalan niya hanggang sa hindi ko nanaman napigilan ang pag-agos ng mga luha ko.

Bakit ganito?

Kahit pilitin ko mang maging matatag kahit pilitin ko man ang maging matapang. Sa huli ako parin yung talo.

'Nagmahal lang naman ako? Pero bakit kailangan ko pang masaktan ng ganito'

'Nasaktan lang din naman ako? Pero bakit lagi nalang ganito?'

"OO NA! AKO NA ANG PINAKA WALANG KWENTANG ASAWA SA MUNDO!" gumagagulgol na sigaw ko saka ko tinungga ang bote ng alak sa tabi ko.

Ang sakit lang talagang isipin. Bakit ganon? Now that i already realize that i love Carmella. That i can't live without her, tapos ito?

'Tang*na! Ang lupit na tadhana naman niyan?!'

"Yeah, it's my fault. Kasalanan ko bang nabuhay ako sa mundong puro nalang kasinungalingan?" I asked to myself.

Unti unti nanamang tumulo and luha ko.

Napatitig ako sa bote na hawak ko.

"Is this the answer?" parang tangang tanong ko sa sarili ko.

'Kapag ba ginawa ko ang bagay na iyon? Magiging masaya na kaya ako?'

Pagkatapos ko itong titigan ay pinahid ko ang mga luha ko na patuloy paring kumakawala sa mga mata ko.

Binasak ko ang bote na ikinatalsik ng bubog nito sa may paa ko.

Tinitigan ko ang dugo nito.

Ramdam ko na ang hapdi nito. Unti unti naring uma-agos ang dugo rito pero hindi ko ininda.

Wala sa sarili akong napatitig dito ng may maalala akong isang scenario.

•••

Flashback ~~

Masaya kaming nagtatak-buhan at naglalaro ni Carmella.

Ako ang taya na taya kaya siya ngayon ang hinahabol ko.

'Aray!' daing ko ng madapa ako.

Agad namang napatigil si Carmella sa pagtakbo at agad akong nilingon.

Ng tumayo ako mula sa pagkakadapa ay naparandam ako ng paghapdi ng kaliwang tuhod ko.

Unti unti ng tumulo ang luha ko ng makita ang pagdurugo ng tuhod ko.

Agad namang lumapit sa Carmella na bakas ang pag-aalala sa mukha niya.

'Huhu! Ella...' umiiyak na tawag ko sa pangalan niya.

Agad niya akong pinantayan mula sa pagkakaupo ko at saka ako nalamlam na tinitigan.

'Kuya Vanvan! Matakit po ba?' bulol na tanong niya.

'Huhu!' tanging pag-iyak lang naman ang naisagot ko.

'Wag kanang niiyak kuya Vanvan!' masiglang sabi niya.